Προς το τέλος του “Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας” ο Hunter S. Thompson, μόνος πια με μια γραφομηχανή, κάθετα και κάνει έναν προσωπικό και μη απολογισμό των Αμερικάνικων 60’s:
«No sympathy for the devil; keep that in mind.
Buy the ticket, take the ride…
and if it occasionally gets a little heavier than what you had in mind,
well… maybe chalk it off to forced conscious expansion:
Tune in, freak out, get beaten»
Ζητήσαμε από τους παραγωγούς του σταθμού ένα κομμάτι που να τους έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτονται τη φράση “buy the ticket, take the ride”. Ακολουθούν οι επιλογές μας και ένα mixtape με όλα τα τραγούδια.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος – Underground Railroad
John Coltrane – Ascension-Edition II
Η δεκαετία του ‘60 ίσως τελικά να είναι μια χίμαιρα. Ίσως μια κατάσταση που διαρκώς διαφεύγει. Εμπειρία υπερβατική μέσα από τον ανορθολογισμό της να ξεπεράσει τη συνειδητή της ορθότητα. Το θολωμένο της μυαλό διαρκώς μάχεται το αισθητικό, το πολιτικό, το κοινωνικό της περιεχόμενο. Δράση δια της απόδρασης. Το έδαφός της ρευστό σαν πλάσμα. Επινόημα και ταυτόχρονα δημιουργός. Μια ποσότητα από κάτι. Ενέργεια; Κίνηση; Πώς; Ευθύγραμμα; Σπειροειδώς; Σε κύκλο; Και μια πρόταση από το 1972 να προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα: Buy the ticket, take the ride… Επιγραμματική ανάληψη ευθύνης ύστερα από εκείνη την άλλη μονολιθική πρόταση από το 1965: You don’t need a weatherman to know which way the wind blows. Το 1965 λοιπόν, στη μέση της δεκαετίας, καλοκαίρι, 28 Ιουνίου σε ένα στούντιο στο Νιου Τζέρσι, ο Υιος του Θεού μαζί με τους 10 αποστόλους του αναλαμβάνει την ευθύνη. Την κοσμική ευθύνη. Το Σύμπαν διαστέλλεται. Συνεχώς. Ιδού η Καταστροφή. Και η Συνέχεια. Ιδού η Ανάληψις. Take the ride… “Ascension”, Edition II, Impulse, 2η έκδοση, 1966.
ΠιΖήτα – #HUMBAonair
Jackie McLean & Lee Morgan – Jacknife
Aυτή η εδώ η κομματάρα ξεκινάει στην καλύτερη ίσως σκηνή καταδίωξης στο… πολύ “Sons of Anarchy” στον έβδομο και τελευταίο κύκλο του. Εδώ το ομώνυμο τραγούδι της παραγνωρισμένης (νομίζω) δισκάρας του ΝεοΥορκέζου σαξοφωνίστα Jackie ΜcLean “Jacklife” που κυκλοφόρησε το 1975 σε διπλό LP από τη Blue Note, ενώ ήταν στο ράφι για δέκα χρόνια. Οπότε, ναι Buy the ticket, take the ride (ε, όχι δα…δε θα κάνω αποτίμηση της σειράς).
βα.αλ. – Ανθρακωρηχείο
Eruption – One Way Ticket to the Blues
Εμένα τα 60ς, για να μοιραστούμε αλήθειες, δεν είναι γενικά και η πιο αγαπημένη μου δεκαετία. Γενικώς δηλαδή έτσι και αλλιώς η μουσική δεν χωρίζεται σε δεκαετίες αλλά σε συνέχειες και ασυνέχειες. Μια τέτοια ασυνέχεια είναι πως το τραγούδι του Neil Sedaka, σκοτεινό και απαισιόδοξο για τα δεδομένα του, πήδηξε μια δεκαετία και έσκασε στην τελευταία αναλαμπή των 60ς μέσα στην καρδιά της ντισκομπάλας των 70ς για να πετάξει μακριά τη θλίψη. One way ticket to the blues.
ToSofoPaidi – blanketed by static
Sharon Jones and the Dap Kings – Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)
Ποιος είπε πως απαραίτητα ζούμε τις ζωές μας; Μήπως έχουμε πάρει εισιτήριο για μια διαδρομή που χάραξαν άλλοι και η οποία δεν συμπίπτει με τις επιλογές μας; Η Sharon Jones παρέα με τους Dap Kings διασκεύασαν και κυκλοφόρησαν στη Daptone Records (πού αλλού άλλωστε;) το γνωστό τραγούδι που πρωτοτραγούδησε ο Kenny Rodgers το 1967 και που – οι κακιές γλώσσες – λένε πως γράφτηκε για την εμπειρία του LSD, ίσως όμως βρίσκει αναφορά σε πολύ περισσότερα πλαίσια απ’ όσα φανταζόμαστε.
Εύη – Pop the posers
Depeche Mode – Never Let Me Down Again
Φίλοι, ταξίδια, ονειροπολήσεις… Αυτοκίνητα ξέχειλα με ανθρώπους, σε ξεχασμένους επαρχιακούς δρόμους και εθνικές οδούς γεμάτες λακκούβες, καθυστερημένες αφίξεις στο λιμάνι έχοντας ξεχάσει τα μισά σου πράγματα αλλά δε σε νοιάζει γιατί οι φίλοι σου είναι εκεί∙ στο σαλόνι του πλοίου, κρύο πολικό και στο κατάστρωμα, αέρας αλλά η παρέα, καταφύγιο. Εποχές που όλα ήταν καινούρια κι εύκολα και ο φόβος, νόμισμα υποτιμημένο. Τα άστρα ακόμα λάμπουν, πάμε μια βόλτα;
Ματούλα Πίκουλα – Hanging in the wire
Talking Heads – Road to Nowhere
Ορισμένα ταξίδια είναι με τον εαυτό μας, κάποια με άλλους. Ακόμα κι αν πρέπει να βγούμε από το πεπατημένο μονοπάτι και να περπατήσουμε μέχρι την άκρη του γκρεμού, αξίζει η βόλτα. Ίσως εκεί βρούμε μια νέα εκδοχή του εαυτού μας. Οι Talking Heads το 1985 ήξεραν πού πάνε, αλλά δεν ήξεραν πού βρέθηκαν. And it’s alright baby, it’s alright.
Σπύρος Καλετσάνος – Noir
Bob Dylan, The Band – Going to Acapulco
Αν δεν υπήρχαν τα 60s θα έπρεπε να τα δημιουργήσουμε. “Εισιτήριο” για το ταξίδι αν ομιλούμε για την… από εκεί πλευρά του Ατλαντικού στο δικό μου… βιβλίο θα είναι πάντα οι road movies σαν το “Scarecrow” με τον μέγα Gene Hackman, τα αιώνια τραίνα και οι ιστορίες του κυρίου Zimmerman ειδικά αν συνοδεύονται από ΤΗ μπάντα (The Band). Έτσι ακόμα και από ένα υπόγειο, μακριά από τα “κέντρα” της εποχής μπορεί ένας “σακάτης” και μια χούφτα Καναδών – του Levon εξαιρουμένου – να… ζωγραφίσουν το αριστούργημά (τους) που απεικονίζει την ουσία αυτού που προσπάθησε – αποτυχημένα κατ’ εμέ – να προσεγγίσει ο Hunter Thompson. Η αλήθεια βρίσκεται στις Basement Tapes, καλοκαιράκι του ’67, αν και εμφανίστηκαν επίσημα το ’75, ένα χρόνο πριν το μυθικό τελευταίο βαλς. Η δεκαετία του ’70 έκλεινε με το ακόμα πιο ουσιώδες (βιβλίο) ”Μια Γενιά Σε Κίνηση” του David Pichaske και ακόμα και αν όλα είχαν χαθεί, ουδείς απαγορεύει σε κάποιον να ονειρεύεται το ταξίδι. Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ, όσο τουλάχιστον θα ηχούν τα όργανα από το μυθικό ροζ σπίτι στο Woodstock. Εις τους αιώνες των αιώνων.
Kay – Starless
Jefferson Airplane – White Rabbit
Όχι δε θα βαλω τίποτα ψαγμένο, θα βάλω το απόλυτο κομμάτι για ταξίδι και soundtrack στο “Fear and Loathing in Las Vegas”. 1967 λοιπόν, εμπνευσμένο κυρίως απο ταξίδι LSD και Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Δε γινόταν να μην ακουστεί σε αυτό το θέμα.
Duke Zappa – Famous Last Words
The Rolling Stones – You Can’t Always Get What You Want
1972, Λας Βέγκας. Μετά από πολλές μέρες σχεδόν συνεχούς αϋπνίας και ατελειώτης κατανάλωσης ψυχοτρόπων ναρκωτικών, ο Hunter S. Thompson έχει, αυτό που λέμε, μια επιφοίτηση. Κάθεται μπροστά σε μια γραφομηχανή, μέσα σε ένα μισοδιαλυμένο δωμάτιο ξενοδοχείου, και αρχίζει να γράφει. Κάνει έναν ιστορικό και κοινωνικό απολογισμό, μιας γενιάς που ξεκίνησε να πολιτικοποιείται στα τέλη της δεκαετίας του ’60, και μοιάζει να έχει πέσει πλέον στα βράχια. Και ταυτόχρονα κάνει μια μεγάλη ενδοσκόπηση. Και κάπου εκεί, αφήνει ίσως την πιο πολύτιμη συμβουλή που θα μπορούσε να αφήσει κάποιος, σε έναν άνθρωπο που θέλει να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις. Και όλο αυτό, με έξι λέξεις. Buy the ticket, take the ride. Κοινώς: “ρίσκαρε και πάρε την ευθύνη”.