Σε μια χρονιά κατά την οποία έλειψαν ευτυχώς τα άλμπουμ-μεγαθήρια, η τεράστια σε ποσότητα και ποιότητα μουσική παραγωγή αύξησε σε μεγάλο βαθμό και τη δυσκολία διαλογής . Ακολουθεί η λίστα με τα καλύτερα albums της χρονιάς για το Music Society!

Alice in Chains – Rainier Fog (BMG)

Η καλύτερη heavy rock μπάντα του πλανήτη επέστρεψε μετά από 5 χρόνια για να δείξει και πάλι γιατί είναι στην κορυφή.
Νίκος Ταλεμόπουλος

aYia – aYia (self-released)

Underground downtempo electro από τη μουσικομάνα Ισλανδία, ο ήχος κατευθείαν μου θύμισε τα χρόνια που ξενυχτούσα για να ακούσω τις εκπομπές της Mary Anne Hobbs.
Νίκος Ταλεμόπουλος

Amorphis – Queen Of Time (Nuclear Blast)

repeat, repeat, repeat
Χρήστος Σακελλαρίου

Beak> – >>> (Temporary Residence Ltd.)

Αν το 3o άλμπουμ των Portishead το θεωρείτε το καλύτερό τους, δεν έχετε παρά να δώσετε βάση στον ιθύνοντα νου (Geoff Barrow) πίσω και από τούτο δω, το πιο τολμηρό και πολυσυλλεκτικό πόνημα της χρονιάς.
Παναγιώτης Φέτσης

Behemoth – I Loved you at Your Darkest (Nuclear Blast)

Είναι δισκάρα,ακούγεται όλο δίχως εξάρσεις ή ελαττώματα. Απίστευτες συνθέσεις. Τί να γράψω για να πείσω κάποιον άπιστο;
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Black Rebel Motorcycle Club – Wrong Creatures (Vagrant)

Πιο ώριμοι από ποτέ, 17 χρόνια μετά το 1ο ομόνυμο album, οι καλιφορνέζοι BRMC έβγαλαν φέτος τον καλύτερό τους δίσκο
Νίκος Ταλεμόπουλος

The Blinders – Columbia (Modern Sky UK)

Πολιτική και πανκ πασπαλισμένα με λίγη ψυχεδέλεια made in Doncaster. Βαγγέλης Ντούγκος

The Blank Tapes – Candy (People In A Position To Know)

Σαν να ακούς ένα-ένα τα αγαπημένα σου τραγούδια από τα 60s και το δροσερό αεράκι να σου χαιδεύει το πρόσωπο. Η πιο comfort κυκλοφορία του 2018.
Παναγιώτης Φέτσης

Boygenius – S/T (Matador)

Indie folk τί σημαίνει άραγε; Εγώ ξέρω πως οι τρεις κυρίες παίζουν καταπληκτικά τις ακουστικές τους κιθάρες, οι φωνές τους είναι ονειρικές και οι συνθέσεις δεν με κάνουν να βαριέμαι.. Οπότε δηλαδή τί άλλο; Σωστά, είναι οι Julien Baker, Phoebe Bridgers, Lucy Dacus κι αποδεικνύουν πως η ισχύς εν τη ενώσει – έτσι για ένα κλισέ παραπάνω.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Camp Cope – How to Socialize and Make Friends (Poison City Records)

Tο αυστραλιανό γυναικείο τρίο ας πούμε πως απευθύνεται κι εκεί που θέλει η συμπατριώτισσά τους η Courtney Barnett (υπέροχο δίσκο κι αυτή), αλλά εδώ έχουμε κι ένα μίγμα από πανκ ή εν πάσει περιπτώσει αυτό το κάτι σαν lo-fi που δύναται να ξεσπάσει. Βάζει τα ανάλογα φωνητικά κι έχουμε ένα αποτέλεσμα που σίγουρα έχει ξαναπαιχτεί αλλά θέλουμε να το ακούμε…
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Charles Lloyd & The Marvels + Lucinda Williams  – Vanished Gardens (Blue Note)

Μια μοναδική συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με ένα μοναδικό ακουστικό αποτέλεσμα, το Vanished Gardens τρύπωσε την τελευταία στιγμή στην λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 και όχι άδικα.
ToSofoPaidi

Daughters – You won’t Get What you Want (Ipecac)

Θα έλεγε κάποιος πως θυμίζουν μια παλιότερη μπάντα που έσπασε τα likes και τις ψήφους τα περασμένα χρόνια υπό την ταμπέλα του “noise rock” των Τhe Men, αλλά οι τυπάδες κάνουν χρήση διαφόρων έξτρα – έτσι μου ακούγονται εμένα πάντως. Πάθος και συνθέσεις που ξεσηκώνουν.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Ddent – Toro (self-released)

Ο δίσκος underdog, για την γαλλική μπάντα με την 3η της κυκλοφορία. “Post Metal” ας το πούμε μήπως βγει άκρη. Δεν έχω να γράψω πολλά για αυτή την underground μπάντα.Κακά τα ψέμματα οι μπάντες που γίνονται γνωστές λόγω της συμμετοχής σε κάποια δισκογραφική που έχει τα κόζια βρίσκονται σε πιο πλεονεκτική θέση απέναντι σε ισάξιες ή και πιο καλές μπάντες. Εδώ έχουμε ορχηστρικά διαμαντάκια με ξεσπάσματα και πτώσεις, που σε ταξιδεύουν εκεί που θες να πας εσύ κι αυτό είναι το θεμελιώδες.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Dilly Dally – Heaven (Partisan Records)

Ενοχλητικά εθιστική ή εθιστικά ενοχλητική φωνή; Ιδού το ερώτημα! Βαγγέλης Ντούγκος

Fiddlehead – Springtime and Blind (Run For Cover Records)

Το ντεμπούτο LP (ακολουθώντας ένα EP) που κινείται σε post-hardcore χνάρια απέχοντας από το indie rock όσο ο δρόμος μεταξύ παραδείσου και κόλασης.Αν τα φωνητικά θυμίζουν ενίοτε και Hot Water Music, μόνο για καλό είναι. Στίχοι που εμπνέονται από το θάνατο του πατέρα του τραγουδιστή κι ένα αποτέλεσμα που θυμίζει τα καλά χρόνια του post/emo-core.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Goat Girl – Goat Girl (Rough Trade)

Αυτά τα κορίτσια τα πιστεύω όσο καμία άλλη καινούρια μπάντα, αν συνεχίσουν έτσι, σε λίγο θα είναι στην κορυφή.
Νίκος Ταλεμόπουλος

Horrendous – Idol (Season Of Mist)

Τα leads, το μπασο, το πνεύμα του Chuck.   Χρήστος Σακελλαρίου

Idles – Joy as an act of resistance (Partisan Records)

Εντάξει μπορούμε να διαφωνούμε με τις ώρες αλλά υπάρχει λόγος που είναι σε όλες τις λίστες!   Βαγγέλης Ντούγκος

In The Labyrinth-Samas Antaral (Transbustans Records)

Επιστροφή μετά απο 16 χρόνια για ένα θρυλικό Prog folk συγκρότημα,τους Σουηδούς In The Labyrinth και το δίσκο Samas Antaral ,ένα instrumental album κατά βάση ,που κυμαίνεται από kraut μέχρι και ελληνική παραδοσιακή μουσική
Δημήτρης Δελής

In the Woods… – Cease the Day (Debemur Morti Prod.)

Η μπάντα που παίρνει το black metal και το πάει σε περίεργα μελωδικά μονοπάτια, έβγαλε την καλύτερη metal δισκάρα της χρονιάς.
Νίκος Ταλεμόπουλος

Jeff Rosenstock – Post (Polyvinyl Record Company)

Ο τύπος αυτός, αφού διαλύθηκε η μπάντα πολυεργαλείο του underground Βomb the Music Industry! ξεκίνησε τις σόλο του δουλειές. Τον πρωτόμαθα το 2016 κι ενώ ο τρίτος του δίσκος βγήκε στις αρχές αρχές του 2018 κι όλοι έλεγαν καλά λόγια, είπα να τον ακούσω τώρα στα χασομέρια… Πολτικοποιημένος, σοβαρός, παιχταράς.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Jeff Tweedy – WARM (dBPM Records)

Η ατομική δισκογραφική παρουσία του ανθρώπου πίσω από τους Wilco και τους Uncle Tupelo είναι εδώ. Το WARM μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει συνολικά ο Tweedy στην μακρόχρονη καριέρα του, όμως είναι ένα άλμπουμ που απολαμβάνει κανείς από την αρχή έως το τέλος.
ToSofoPaidi

Jessica’s Brother – Jessica’s brother (Fika Recordings)

Στο νο. 1 των προσωπικών ανακαλύψεων – διαδώστε!   Βαγγέλης Ντούγκος

John Coltrane – Both Directions at Once: The Lost Album (Impulse!)

Χρειάζοντα λόγια τώρα;Πίστευε και μη ερεύνα…εις τους αιώνας των αιώνων!
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Kamasi Washington – Heaven and Earth (Young Turks)

Ό,τι και να κάνετε δεν πρόκειται να κάνετε την τζαζ χιψστεριά. Μαγκιά του κυρίου βέβαια,που κάνουν πως τον ακούνε διάφορα γατάκια αλλά ήρθε για να μείνει.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Khemmis – Desolation (20 Buck Spin)

H καλύτερη metal μπάντα των τελευταιων 5 χρόνων
Χρήστος Σακελλαρίου

Khruangbin – Con Todo El Mundo (Night Time Stories)

Μια συλλογή ήχων και μουσικών επιρροών από όλο τον κόσμο, κατατάσσει το Con todo el mundo, έτσι απλά, στα κορυφαία άλμπουμ που ακούσαμε το 2018.
ToSofoPaidi

Low – Double Negative (Sub Pop)

Οι Low επανέκαμψαν με ένα άλμπουμ το οποίο διαθέτει μεν ακατανόητο ήχο στην πρώτη του ακρόαση, αναδεικνύει ωσόσο στην συνέχεια έναν ιδιαίτερο εσωτερικό ρυθμό και στίχους που σε πατάνε στην καρωτίδα.
ToSofoPaidi

Messa – Feast For Water (Aural Music)

Βουτιά στο βάθος του ωκεανού, τα leads, η φωνή, το doom, η jazz αισθητική
Χρήστος Σακελλαρίου

Moby – Everything Was Beautiful, and Nothing Hurt (Little Idiot)

Ναι καταλαβαίνω, είναι πολύ uncool να λες ότι σου αρέσει ο Moby το 2018 αλλά ο τύπος έβγαλε ένα δίσκο γεμάτο με μερικά από τα καλύτερα trip hop κομμάτια που έχουν γραφτεί αυτή τη δεκαετία.
Νίκος Ταλεμόπουλος

Ned Collette-Old Chesnut (It Records)

Μετά απο τέσσερα χρόνια σιωπής ο Αυστραλός Ned Collette ,μόνιμος κάτοικος Γερμανίας πια,κυκλοφορεί τον έκτο του δίσκο.ένα σκοτεινό folk αριστούργημα που απο πολλούς πέρασε απαρατήρητο αλλά σίγουρα θα βρεί την  θέση που του αξίζει εν καιρώ   Δημήτρης Δελής

The Ocean – Phanerozoic I: Palaeozoic (Pelagic Records)

Κολλεκτίβα, ολοκληρωμένο concept, ολοκληρωμένο ηχητικό ταξίδι
Χρήστος Σακελλαρίου

Our Solar System-Origins (Beyond Is Beyond Is Beyond Records)

Πέμπτο στούντιο άλμπουμ για αυτή την παράξενη μπάντα από την Σουηδία,ένας υπνωτικός ψυχεδελικός δίσκος που αγγίζει σε ποιότηατα το υπέροχο ντεμπούτο τους 
Δημήτρης Δελής

Parquet Courts – Wide Awake! (Rough Trade)

Ένα άλμπουμ που σε 20-30 χρόνια από τώρα θα κατατάσσεται οπωσδήποτε στα “κλασσικά”. Το καλύτερο για το 2018.
ToSofoPaidi

Riverside – Wasteland (Inside Out Music)

Το progressive γενικά δεν το μπορώ, βαριέμαι τις κιθάρες του, τα φωνητικά του, την επιτηδευμένη πολυπλοκότητά του. Φαντάσου πόσο καλός ήταν ο δίσκος των Riverside για να με κάνει να τον ακούω repeat από το πρωί μέχρι το βράδυ, από το 1ο άκουσμα.
Νίκος Ταλεμόπουλος

Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes (Cruz Del Sur Music)

Αστρική σκόνη, διαγαλαξιακά ουρλιαχτά, cyberpunk heavy metal
Χρήστος Σακελλαρίου

Salad Boys – This Is Glue (Trouble In Mind)

Μια παρέα Νεοζηλανδών ξαναγράφει τα καλά κεφάλαια του indie rock ήχου. Τόσο ευαίσθητο όσο και επιθετικό.
Παναγιώτης Φέτσης

Sarah Louise-Deeper Woods (Thrill Jockey)

Στους περυσινούς δίσκους της χρονιάς περίοπτη θέση (τουλάχιστον στο folk)είχε το ντεμπούτο των The House And Land,του ντουέτου δηλαδή της Sally Ann Morgan και της Sarah Louise.H Sarah Louise από το 2013 κυκλοφορεί και προσωπικές της δουλείες και φέτος επέστρεψε με τον πέμπτο της προσωπικό δίσκο ,το Deeper Woods ,που αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την εκπληκτική φωνή της
Δημήτρης Δελής

Send Medicine – Mermaids On The Verandah (Honey House Records)

Αν μη τι άλλο για τον τίτλο του LP!   Βαγγέλης Ντούγκος

Shame – Songs of Praise (Dead Oceans)

Τούτο δω είναι τεράστιο ντεμπούτο. Δε ξέρω γιατί δεν έγινε χαμούλης στην εγχώρια “μπλογκό”σφαιρα αλλά τα φωνητικά των κυρίων είναι πιο ωραία, η μουσική τους πιο πλήρης και εν γένει καλό το…ποστ-πανκ με ή άνευ ποστ,αλλά γούστα είναι αυτά.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Τhe Soft Moon – Criminal (Sacred Bones Records)

Αν αυτό που ακούμε σε τούτο τον δίσκο μπορεί να ονομαστεί απλά ως darkwave, τότε κάποιοι χάνουν μεγάλο μέρος του τί ήχος βγαίνει και κυρίως ποιο συναίσθημα επικρατεί.Μπλέξιμο μελωδιών με θόρυβο σε ανόμοιες ποσότητες φυσικά με ένα electro beat από πίσω να βγάζει αυτό το μεταβιομηχανικό παρέα με τα σύνθια.Μονοσύλλαβοι οι τίτλοι των τραγουδιών,δισκάρα λέμε.
Ζαφείρης Πετρόπουλος

Solstice – White Horse Hill (Dark Descend Records)

Midlands, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, η μεγάλη επιστροφή. Epic
Χρήστος Σακελλαρίου

Sons Of Kemet – Your Queen Is A Reptile (Impulse!)

Είμαστε στη μέση μιας άλλης British Invasion, αυτής του νέου κύματος της βρετανικής jazz, που μέχρι πρότινος ήταν αντικείμενο χλευασμού.
Αυτοί λοιπόν οι Άγγλοι που με τον τίτλο του δίσκου τους τα βάζουν με τη μοναρχία ενώ με τους τίτλους των θεμάτων τους αναδεικνύουν σπουδαίες μαύρες κυρίες, παίζουν τη τζαζ όπως θα μπορούσε να παίζεται εδώ και 20 χρόνια. Το ραπάρισμα αρκεί όπως κι οι ήχοι που παραπέμπουν σε άλλες κουλτούρες. Ένα χωνευτήρι ιδιωμάτων με έντονη πολιτική χροιά.
Παναγιώτης Φέτσης-Ζαφείρης Πετρόπουλος

Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union)

Η πιο ώριμη δουλειά του Jason Pierce και των Spiritualized κυκλοφόρησε φέτος και απέδειξε πως κανείς μπορεί να κάνει εξαιρετική μουσική ακόμα κι αν δεν διαθέτει όλα τα απαραίτητα μέσα.   ToSofoPaidi

Sudakistan – Swedish cobra (PNKSLM)

Λίγη Σκανδιναβία πάντα χρειάζεται!   Βαγγέλης Ντούγκος

Sunny War – With The Sun (Hen House Studios)

Μια νεαρή τραγουδοποιός στα πρώτα της σημαντικά βήματα. Ειλικρινές songwriting, επιθετικός στίχος, μακριά από folk φιοριτούρες.
Παναγιώτης Φέτσης

Trappist Afterland-Se (VII)en (Sunstone Records)

Έβδομος δίσκος για την παρέα του Adam Cole,ψυχεδελικό φολκ σε υψηλά στάνταρς. Δημήτρης Δελής

Ty Segall – Freedom’s Goblin (Drag City)

Χωρίς να μπορεί πάντα να τιθασεύσει τις άπειρες ιδέες του, φέτος έφτασε πιο κοντά από ποτέ στο να τα καταφέρει. Από τα καλύτερά του.
Παναγιώτης Φέτσης

Varathron – Patriarchs of Evil (Agonia Records)

Occult, Evil, πραγματική black metal αισθητική
Χρήστος Σακελλαρίου

We Are Muffy – The charcoal pool (Tapede Records)


Ένα ντουέτο από μια άλλη εποχή… Βαγγέλης Ντούγκος

Wooden Shjips – V. (Thrill Jockey)

San Francisco baby!   Βαγγέλης Ντούγκος