Οι παραγωγοί του Music Society web radiON συγκέντρωσαν τα νέα άλμπουμ και EP που έφτασαν στα αυτιά τους μέσα στον Απρίλιο (και τις αρχές του Μάη) και σας τα παρουσιάζουν μαζί με τους λόγους που τους έκαναν εντύπωση. Διαβάστε τι έγραψαν για το καθένα και αγαπήστε τα (ή απορρίψτε τα) κι εσείς μαζί τους.
The Libertines – All Quiet On The Eastern Esplanade
EMI (indie rock)
Εννέα χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο οι Libertines. Το All quiet on the Eastern Esplanade, που κυκλοφόρησε στις αρχές Απριλίου, κινείται στα γνωστά indie μουσικά μονοπάτια της αγαπημένης μπάντας, έχοντας όμως χάσει κάτι από το δυναμισμό των χρόνων της άγριας νιότης τους. Το άλμπουμ μας συστήθηκε με το single “Run, run, run”, που θυμίζει τα χορευτικά hits που μας χάρισαν στα 00’s, έπειτα ακολούθησαν τα πιο ήρεμα “Night of the Hunter” και “Shiver”, που άνετα όμως γίνονται κι αυτά καινούρια αγαπημένα. Και κάπως έτσι πάει με όλο το δίσκο, που έχει 11 κομμάτια, ανάμεσα στα οποία οι fans των Barat και Doherty, μπορούν σίγουρα να ανακαλύψουν νέα κολλήματα. Για μένα ιδιαιτέρως ξεχωρίζει το “I have a friend”. Καλή ακρόαση!
Κορίνα (Pop the Posers)
Cock Sparrer – Hand On Heart
Pirates Press Records (punk rock)
To Λονδρέζικο κουιντέτο, ύστερα από 7 χρόνια κυκλοφορεί το 8ο (και τελευταίο) άλμπουμ τους, από την Pirate Press Records. Μιλάμε για μπάντα 50 χρόνων, έτσι; Εδώ λοιπόν παίζουν εκπληκτικά! Τίποτε λιγότερο, από πιασάρικες μελωδίες με αυτά τα καθαρά φωνητικά που βγάζουν μια γλυκόπικρη γεύση. Ώριμες συνθέσεις, με αυτά τα “ροκ εν ρολ” διαμαντάκια που καταλήγουν σε punk anthems. Δεν έχω να γράψω πολλά, αλλά το προτελευταίο τραγούδι το “Forgotten Dream” απλά με ανατρίχιασε, συνδυαστικά δε με το τελευταίο “Here We Stand” και το Ken Loach-ικής έμπνευσης video clip, όλη η συγκίνηση είναι δω… ΔΙΣΚΑΡΑ!
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
The Ophelias – Ribbon
Self-released (indie rock)
Το Cincinnati το αναφέρω στην εκπομπή συνήθως για τους The National ή παλιότερα τους Afghan Whigs. Τώρα τελευταία όμως ανακάλυψα τις The Ophelias, 4 κορίτσια που παίζουν ένα indie rock που δεν είναι κάτι το πρωτότυπο αλλά είναι ό,τι πρέπει για comfort music όταν θες να ακούσεις κάτι να χαλαρώσεις. Το πολύ ωραίο EP Ribbon που έβγαλαν τον Απρίλη ακούγεται σφηνάκι και το βιολί δίνει πολύ ωραίο vibe σε κάθε κομμάτι.
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Wisp – Pandora
Music Soup/Interscope Records (shoegaze)
Το καλύτερο φετινό πράγμα που έχει βγει στο shoegaze μέχρι τώρα ήταν το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο EP από το project της 19χρονης Natalie Lu από το San Fransisco που λέγεται Wisp. Η Νatalie έκανε πολύ ντόρο πέρυσι επειδή χρησιμοποίησε το tiktok για την προώθηση των singles της, κάτι που έδωσε μεγάλη ώθηση σε πολύ κόσμο της gen-z να κάτσει για πρώτη φορά να ακούσει shoegaze. To EP περιλαμβάνει 6 τραγούδια όπου τα αιθέρια φωνητικά συνδυάζονται με βαριές κιθάρες δημιουργώντας ένταση σε κάθε στιγμή. H Bilinda Butcher θα αισθάνεται περήφανη που η παρακαταθήκη της συνεχίζει να οδηγεί νέα παιδιά να βγάζουν διαμαντάκια.
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Dua Lipa – Radical Optimism
Warner Records (disco/pop)
Κάποια πράγματα όσο καλά και να τα σχεδιάσεις δεν φτάνουν ποτέ την τελειότητα του συμπαντικού τυχαίου. Για την ορθόδοξη ανατολική χριστιανική εκκλησία η Παρασκευή 3 Μάη του 2024 είναι Μεγάλη Παρασκευή. Η μέρα του απόλυτου θρήνου για το Θείο Πάθος. Στον υπόλοιπο κόσμο (πλην Ιαπωνίας – εκεί πρέπει να περιμένουν μέχρι την 8η Μάη) εκείνη τη μέρα κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ της αγαπητής Ντούα Λίπα με τον χαρακτηριστικό τίτλο Radical Optimism, τουτέστιν Ριζοσπαστικός Αισιοδοξισμός. Θρησκευτική αίρεση; Φιλοσοφική ορολογία; Διαφημιστικό τρικ του Νιου Έιτζ; Η μεγάλη επιστροφή των Επικούρειων; Για να δούμε. Είχαμε γράψει για το δεύτερο σιγκλάκι της φιλτάτης Ντούα Λίπα με τίτλο “Περίοδος Προετοιμασίας” (Training Season) τον Φλεβάρη που μας πέρασε: Ας υποθέσουμε ότι ο Όμηρος προτού ολοκληρώσει την Οδύσσεια έγραψε διάφορα προσχέδια του έπους. Σε κάποιο από αυτά η Κίρκη απουσιάζει και τα χαρακτηριστικά της έχουν αποδοθεί στην Πηνελόπη. Έχουμε λοιπόν όχι μια ατυχήσασα σύζυγο που περιμένει την επιστροφή του ανδρός περιστοιχισμένη από λογή-λογής μνηστήρες, αλλά μια δυναμική αυτόνομη γυναίκα που ξέρει να προστατεύει τον εαυτό της και να τιμωρεί τους κακούς, τους προσβλητικούς και τους αγνώμονες. Δεν περιμένει να κατακτηθεί ως έπαθλο, ούτε από την άλλη συνοδεύεται με βιβλίο οδηγιών. Η στιχουργική της κυρίας Λίπα και της νορβηγίδας φίλης της, Καρολίνας Έιλιν, είναι σαφέστατη και ακριβής. Το μουσικό πλαίσιο δεν είναι τόσο ψυχεδελικό όσο το “Χουντίνι” -το πρώτο σιγκλάκι, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη που μας πέρασε- αλλά παραμένει εντός της χορευτικής ευρωπαϊκής φόρμας των τελών της δεκαετίας του ‘70. Ναι είναι ξεκάθαρα ποπ-ντίσκο. Εξίσου συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι ένα τραγούδι τριών λεπτών και σαρανταεπτά δευτερολέπτων έχουν συγγράψει εννέα άνθρωποι. Για άλλη μια φορά το συλλογικό αποτέλεσμα παραμένει άρτιο και προσοδοφόρο. Tο καλοκαίρι της ανήκει δικαίως. Με την κυκλοφορία πλέον όλου του δίσκου είναι ξεκάθαρο: ο χορός -ακόμα και σε μια κονσερβοποιημένη χημική του κατασκευή- διατηρεί εκείνα τα εξαγνιστικά αταβιστικά του χαρακτηριστικά. Η τελετουργία στην περίπτωσή μας σίγουρα έχει ως βάση την καταναλωτική αισθητική, ωστόσο το σώμα πάντα διαλέγει το δικό του δρόμο. Εν κατακλείδι παραμένει μια διαρκής αναρώτηση για την αντικειμενική ομορφιά έξω από τα έμφυλα βλέμματα: η πίσω όψη του Ερμή του Πραξιτέλους, ο μπραντικός Κοβάλσκι, το ξημέρωμα στους μύλους στη Χώρα της Αμοργού, τα φρέσκα τηγανητά καλαμαράκια με κρύα μπύρα, η κανιβαλιστική αθωότητα του παιδικού γέλιου, η Ντούα Λίπα και άλλα πολλά.
Ανδρέας Ζαβιτσάνος (Underground Railroad)
Vampire Weekend – Only God Was Above Us
Columbia (indie rock/folk rock)
Το 5ο album των Vampire Weekend δεν αποτελεί μια ριζική αλλαγή στον ήχο της μπάντας, αλλά είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Μπορεί να μην αντικαθιστά τα αγαπημένα των θαυμαστών τους, ωστόσο δείχνεί ότι το συγκρότημα έχει ακόμα πολλά να προσφέρει. Για μενα είναι ένας ηλιόλουστος folk rock δίσκος. Το μεγάλης διάρκειας φινάλε του, το τραγούδι “Hope” συγκεντρώνει την πλειονότητα των στοιχείων που απαρτίζουν ολόκληρο το LP και μας αφήνει μια ελπιδοφόρα νότα!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
English Teacher – This Could Be Texas
Static Shock (indie rock/art punk)
Ένα από τα πιο ωραία ντεμπούτο albums των τελευταίων χρόνων είναι το “This Could Be Texas” των English Teacher. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο μείγμα ακουσμάτων και μια ενδιαφέρουσα ηχητική ποικιλία. Το όπλο τους σίγουρα βρίσκεται και στην frontwoman Lily Fontaine η οποία είναι ξεχωριστή, έχει ένα μοναδικό στυλ, ελαφρώς ποιητικό. Αν σας αρέσουν οι Black Country New Road και οι Dry Cleaning, εδώ θα συναντήσετε στοιχεία που θα σας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Αυτό που μου συνέβη με τον συγκεκριμένο δίσκο, είναι πως έβρισκα σε κάθε τραγούδι μικροσκοπικές εκπληκτικές λεπτομέρειες που αποκαλύπτονταν με τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Το κουαρτέτο απ’ το Leeds έχει ταλέντο και νομίζω ότι θα μας απασχολήσει μελλοντικά!
Ματούλα Πίκουλα (Hanging in the wire)
Vegyn – The Road to Hell Is Paved with Good Intentions
PLZ Make It Ruins (electronic)
Κεραυνός εν αιθρία! Δεν ήξερα τον Κο “Vegyn” όπως είναι το καλλιτεχνικό του. Παιδί της post-dubstep κατάστασης στο Λονδίνο, εδώ παρουσιάζει ένα πολύ cοol άκουσμα, με χρήση του laptop του αλλά και κάποια φυσικά όργανα να έχουν το δικό τους μερτικό. Φυσικά, έχουμε κι ελαφρύ rap, από το J.Glacier, έχουμε και ολίγη …Ibiza, αλλά και trip hop. Σε ακόμη τέσσερα τραγούδια υπάρχουν εξίσου φωνητικά – με ενδεχόμενο “anthem” αυτό που συμμετέχει η ΑγγλοΓαλλίδα Lauren Auder, θυμίζοντάς μας διάφορα καλούδια από τη Γαλλική σκηνή. Η PLZ Make It Ruins κυκλοφόρησε έναν εξαιρετικό δίσκο, που προσωπικά με έφερε ακόμη πιο κοντά στο χάος της electronica.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
MYTHM – Mind of Madness
Deadbeats (dubstep/grime)
Ούτε για αυτό ήταν έτοιμα τ΄αυτιά μου! Ο Καναδός ΜΥΤΗΜ κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του LP μέσα από τη DeadBeats. Ένα κράμα πιο σκοτεινών ήχων, ένα κράμα dubstep (άρα έχουμε κι ένα rap), drum ‘n’ bass, με αυτό το Λονδρέζικο grime. “Το άλμπουμ είναι ένα ταξίδι σε όλα τα πράγματα του MYTHM: σκοτεινό, έντονο, βαθύ, τολμηρό, αλλά και μια νέα πλευρά του ήχου μου που είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που θα δείξω στους οπαδούς μου“. Δώστε βάση στο τελευταίο κομμάτι του LP, δίχως bass αλλά με πολλά synths.
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι / HUMBA!onair)
Cloud Nothings – Final Summer
Pure Noise Records (indie rock/punk rock)
Από το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι οι Κληβελαντιανοί Cloud Nothings δίνουν το στίγμα του όγδου δίσκου τους, μέσα από την Pure Noise Records. Βέβαια, κατεβάζουν τέμπο σε διάφορα τραγούδια, θυμίζοντας τις ένδοξες στιγμές του ιδιώματος “emo” προ τριάντα ετών – δηλαδή τα ήπια φωνητικά με τις αρμονίες, το κόψιμο της γρήγορης κιθάρας σε πιο mid tempo με τη bassline και τη βοήθεια των drums να ακούγονται πιο σύνθετα.Δε χρειάζονται πολλά λόγια οι τύποι. Παίζουν ό,τι μας δίδαξαν μπάντες πριν απο 40 χρόνια ύστερα από το κύμα του αμερικάνικου χάρντκορ, τους Hüsker Dü,τους Replacements, ακόμη ακόμη τους REM και τους Pixies. Τίποτα λιγότερο… “This is your life/ It’s a common mistake/ You’ll be alright/ Just give more than you take“, η μπάντα μας καλεί να μη διστάζουμε να προχωράμε…
ΠιΖήτα (Κι Αν Είναι Θόρυβος, Μην τον Φοβάσαι – HUMBA!onair)