Το Πάσχα του 1959 ήταν Κυριακή 3 Μάη. Μεγάλο Σάββατο, 2 του μήνα, άφησα τον Κύριο Ντάντη στη Νέα Υόρκη και έφυγα για τη Δυτική Ακτή. Ο Ντάντης εκείνη τη μέρα θα έμπαινε στο στούντιο του Ρούντυ για την ηχογράφηση ενός αλτίστα της Μπλου Νόουτ ονόματι Τζάκι Μακλίν (“New Soil”). Από την άλλη εγώ εκείνο το Μάη μαζί με έναν μαύρο τεξανό αλτίστα και το κουαρτέτο του θα γινόμασταν μάρτυρες της Γένεσης όχι απλώς ενός νέου εδάφους αλλά ενός νέου Γαλαξία. Στις 22 του μήνα θα ηχογραφούνταν εκείνη η μορφή της τζαζ που έμελλε να έρθει. Το κουαρτέτο και γω μαζί θα βρισκόμασταν από το καλοκαίρι πίσω στο Μεγάλο Μήλο. Ό,τι ακολούθησε έμεινε απλώς στην ιστορία ως φρι τζαζ. Για 15 περίπου χρόνια αυτός ο ήχος -το ελεύθερο παίξιμο- θα προσπαθούσε να βρει το ιερό δισκοπότηρο που κάνει το πνεύμα ‘ύλη και τούμπαλιν. Το θρυλικό μπομπινόφωνο κατέγραψε ορισμένες στιγμές αυτής της ξέφρενης υπερβατικής -μα τόσο σάρκινης- πορείας και τούτον τον γιορτινό Μάη του 2024 τις έκλεισε σε ένα μίξτειπ 2 ωρών. Καλή ακρόαση!
Ένα mixtape από τον Ανδρέα Ζαβιτσάνο (Underground Railroad)