Οι παραγωγοί του Music Society επέλεξαν τα 3 τραγούδια που αγάπησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ή άκουσαν περισσότερο μέσα στο 2021, άσχετα από το έτος κυκλοφορίας τους.


Chelsea Wolfe – Anhedonia (feat. Emma Ruth Rundle)

Στις αρχές του 2021 η Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε το σαγηνευτικό single “Anhedonia” με guest στα φωνητικά και τη κιθάρα την Emma Ruth Rundle. Δυο σπουδαίες φωνές μας χάρισαν ένα συγκινητικό τραγούδι, το οποίο -παρά το σκοτεινό του ηχητικό τοπίο- είναι πολύ όμορφο και κατάφερε να παραμείνει κολλημένο στις λίστες μου για πολλές εβδομάδες.

Caribou – Lord Leopard

Αυτό το πολύ σύντομο κομμάτι του 2005, έπαιζε στα ηχεία όταν ήθελα να χορέψω. Μια ανάσα ηλεκτρονικής νεοψυχεδέλειας απ’ τον Daniel Victor Snaith, γνωστό ως Caribou.

Other Lives – We Wait

Στιγμές θλίψης, πόνου, σκέψεις για την ευθραυστότητα της ζωής κι ένα κομμάτι που έφερνε συχνά δάκρυα στα μάτια, αυτή τη χρονιά. Εκείνος ήξερε ότι στο φευγιό του, θα τον αποχαιρετούσα μ’ ένα τραγούδι… Αντίο.

you held your head so high.

You are often on my, always on my mind.


  • Σπύρος Καλετσάνος (Noir)

Χωρίς Περιδέραιο – Duran Duran

Τρία χρόνια μετά την απώλεια του Νίκου Αγγελή, εμφανίστηκε το 2ο album των Χωρίς Περιδέραιο, 36 χρόνια μετά το ομότιτλο τους. Τον φετινό Μάρτη λοιπόν βγήκε από την Ειρκτή το Άνοιξη Μου σε 500 βινυλιακά αντίτυπα και εκεί εμπεριέχεται και το υπέροχο Duran Duran που έπαιζαν από τότε που επανεμφανίστηκαν το 2014 ζωντανά (το είχα ακούσει στο cine Κεραμικός). Όποτε το ακούω ονειρεύομαι την πίστα της Rebound και την …χ τρελή Εύα που κοιτάει το φεγγάρι στα μάτια.

Διάφανα Κρίνα – Παρίσι

Με τα Διάφανα Κρίνα ποτέ δεν είχα πολλά πολλά -μακριά και αγαπημένοι που λένε- αυτό όμως άλλαξε όταν άκουσα έναν οργανικό τους δίσκο. Το Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους του 2005 δε σε βάζει απλά σε μια σκωπτική και ολίγον τι μελαγχολική διάθεση, αλλά κυρίως σε σπρώχνει στο σύμπαν του Julio Cortazar εν αρχήν (ο τίτλος είναι παρμένος από βιβλίο του) και ανά τραγούδι σε βάζει σε άλλη θέση. Τρεμπλίνκα, Νότια Ενός Ανύπαρκτου Βορρά, Μπλε Ιγκουάνα και κυρίως Παρίσι. Εκεί έζησε εν πολλοίς ο μεγάλος Αργεντίνος και εκεί έγιναν πράξη πολλά όνειρα, σαν και αυτά που κάνω για 7 λεπτά κάθε φορά που ακούω το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου που πέρυσι επανεκδόθηκε από την B Otherside σε βινύλιο.

 

Paul Quinn And The Independent Group – Will I Ever Be Inside Of You

1994, Σκωτία η δεύτερη περίοδος της Postcard με τον ιδρυτή της Alan Horne να δίνει το …είναι του για τη φωνή του Paul Quinn. Τι και αν δεν έγινε ποτέ πασίγνωστος, τι και αν οι πωλήσεις ήταν χαμηλές, αυτό που μένει στην ιστορία είναι όσοι ξεπερνούν τα όρια και τον εαυτό τους και μας δίνουν διαμάντια που θα λάμπουν παντοτινά έστω για λίγους. Άλλωστε μιας και δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει ο έρωτας, η ερμηνεία του Quinn ειδικά στο εναρκτήριο -και ομώνυμο- τραγούδι του Will I Ever Be Inside Of You, θα αποτελεί παντοτινά μια ωδή στην ρομαντική και ατελέσφορη(?) θλίψη. Γύρω του μια all star μπάντα, με 2 album, τα οποία συγκεντρώθηκαν στο φετινό box set Unadulterated/Unincorporated (μαζί με live-extras).


Izabel Crane – Creature

Αυτό το άγνωστο διαμαντάκι με το εξαιρετικό κορύφωμα στο τέλος έτρεξε άπειρες φορές σχεδόν όλη την χρονιά που πέρασε. Σαν δίψα.

Tejon Street Corner Thieves – Whiskey

Και μιας και μιλάμε για δίψες. Με τι άλλο θα έσβηναν; (Ή ακόμα καλύτερα θα φούντωναν;)

Sierra Ferrel – West Virginia Waltz

Η αγαπημένη μας Sierra έβγαλε επιτέλους το πρώτο της album τη χρονιά που πέρασε. Απο κει ξεχωρίσαμε αμέσως το West Virginia Waltz, το οποίο δεν σταμάτησε να αντηχεί στις σκοτεινές στοές του Ανθρακωρηχείου.


Duke Pearson – The Moana Surf

Ένα δροσερό latin jazz κομμάτι που μου κράτησε καλή παρέα τα ανοιξιάτικα απογεύματα. Από ένα άλμπουμ που ήταν για πολλά χρόνια “χαμένο” και ευτυχώς επανεκδόθηκε το 2021 από την Blue Note.

Ethnic Heritage Ensemble – Freedom Jazz Dance

Το θρυλικό συγκρότημα της jazz σκηνής του Σικάγο επέστρεψε το 2019 μετά από πολυετή απουσία. Το soundtrack του φετινού φθινοπώρου.

Francis Bebey – Binta Madiallo

Σκοτεινό και ψυχεδελικό, απευθείας από τη μαύρη ήπειρο. Το άκουγα μέσα στο μυαλό μου όταν αντίκρισα τον τόπο μου καμμένο…


Kapitan Korsakov – In the Shade of the Sun

Το μεγαλύτερο φετινό μου κόλλημα ήταν αυτό το τραγούδι από μια βέλγικη μπάντα που αγνοούσα την ύπαρξή της. Ένα κομμάτι που νομίζω ότι θα ακούω για πάντα!

Since I’m nowhere I’ve never felt more out of place

I’ll burn my tongue ’till I forget your taste

Mogwai – Ritchie Sacramento

To 2021 ήταν η χρονιά των Mogwai. Ο δίσκος τους, σίγουρα ένας από τους καλύτερους της χρονιάς, ήταν και ο πιο best selling post rock δίσκος ever. To Ritchie Sacramento ήταν το κορυφαίο του δίσκου, ένα μαγικό κομμάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως θα έπρεπε η μπάντα να βάζει συχνότερα φωνητικά στα κομμάτια

Fly Pan Am – Parkour

Σε μια χρονιά που όλοι οι τεράστιοι του post rock έβγαλαν δίσκο (Mogwai, Godspeed, Mono), το κορυφαίο post rock τραγούδι το έβγαλαν οι Καναδοί Fly Pan Am. Ένταση από το 1ο δευτερόλεπτο που σε έχει στην τσίτα μέχρι τέλους!


Μίκης Θεοδωράκης – Theme From Serpico

Ο Θάνατος του Μικη επισκίασε κατά πολύ την επικαιρότητα. Και οι αναμνήσεις του Αλ Πατσίνο όταν πρωτοακούσε το μουσικό θέμα του Σερπικο, λέγοντας ότι θεώρησε ότι αυτό το κομμάτι «ήταν η ταινία», δείχνουν την μουσική ιδιοφυΐα του Μίκη.

Ébri Knight – Vientos Del Pueblo

Στίχοι ενάντια στην καταπίεση και τον φασισμό, σε ένα τραγούδι που πρωτοακούσαμε στην Ελλάδα μέσα από την Ισπανική σειρά “Jaguar”.

Feyrouz – Wa Habibi

Ένα από τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής τραγουδισμένο από την μεγάλη Λιβανέζα τραγουδίστρια Φειρουζ. Το θυμηθήκαμε κατά τον τελευταίο γύρο βίας που εξαπέλυσε ο Ισραηλινός στρατός ενάντια στον Παλαιστηνιακο λαό, έναν λαό που σταυρώνεται διαρκώς από το 1948.


Γιώργος Μακρής – Πιο Άσχημα Από Πριν Χειρότερα Από Μετά

Από το 1990 και τον ομώνυμο δίσκο, αυτό το γλυκόπικρο τραγουδάκι συμπυκνώνει όλη τη ψυχοσυναισθηματική κατάσταση των τελευταίων 24 μηνών. Οι στίχοι και το μπασάκι καρφώνονται σαν πρόκες “στην παγερή μας καρδιά”.

Rolling Stones – Waiting On A Friend

Από το 1981 και το Tattoo You, αυτό το τραγουδάκι και πιο συγκεκριμένα το βιντεοκλίπ του ήταν η απόλυτη παρέα για όλες τις Κυριακές του κόσμου. Και τι όμορφα στιχάκια αραδιάζει ο Μίκης: Don’t need a whore / I don’t need no booze / Don’t need a virgin priest / But I need someone I can cry to / I need someone to protect / Making love and breaking hearts / It is a game for youth / But I’m not waiting on a lady / I’m just waiting on a friend.

Melentini feat. Vasilis Dokakis – Ηλιαχτίδα

Από το σάουντρακ της ταινίας Άφτερλωβ του 2016, αυτό το τραγουδάκι είναι μεθυστικά ιντριγκαδόρικο. Καλοκαίρι της αγάπης και κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η ουτοπία σαν δυστοπία και η δυστοπία σαν ανέκδοτο.


S.U.G.A.R. – Let it go

Μια νέα υπερμπάντα από Βερολίνο μεριά με αγνό, rock n roll power pop punk ήχο που κλείνει το μάτι προς το αυστραλέζικο rock n roll των τέλη 70ς. Όλος ο δίσκος, που έχει και πολύ όμορφο artwork, είναι δυναμίτης, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι έχει το κάτι παραπάνω. Πολλές ευχαριστίες στο δισκάδικο Scarecrow που μου πρότειναν το συγκεκριμένο LP και μου “σύστησαν” την μπάντα.

Robert Hood & Floorplan – The Struggle

Τον Αύγουστο του 2020 ο techno βετεράνος από το Detroit, Robert Hood, γράφει αυτήν την acid techno κομματάρα που ουσιαστικά “ντύνει” το λόγο της Tamika Mallory μετά τη δολοφονία του George Floyd. Protest music στα καλύτερά της και ιδανικό soundtrack για το κίνημα Black Lives Matter.

Γεμάτος Αράχνες, ρε Φίλε! – Αυτό το σύστημα

Άρρωστο κομμάτι από το split άλμπουμ των “Γεμάτος Αράχνες, ρε Φίλε” και του “Βελζεβούλ”. Τα συνθεσαίζερς παίρνουν φωτιά και η συγκεκριμένη διασκευή από ένα παλιότερο κομμάτι του πανκ γκρουπ Διάβρωση, τα σπάει! Όπως και οι στίχοι βεβαίως βεβαίως: “Mελαγχολικά, νεκρά όνειρα, μάσκα στο μανίκι, επίδομα και νοίκι Mελαγχολικά, νεκρά όνειρα, τρέχω για το σπίτι, καταστολή και φρίκη”


Arab Strap – The Turning of Our Bones

Οι Σκωτσέζοι κυκλοφόρησαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς και ήδη από την περασμένη άνοιξη το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ υπήρξε φανατικός συνοδοιπόρος στα ακουστικά.

Mogwai – To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth

Οι Mogwai επέστρεψαν με τον κορυφαίο δίσκο του 2021 και χάρισαν αμέτρητες ώρες ακροάσεων ολόκληρου του “As The Love Continues” με δυνατή ένταση, χαμηλό φωτισμό και -συνήθως- το απαραίτητο αλκοολούχο συνοδευτικό. Αν ωστόσο έπρεπε να επιλέξω ένα τραγούδι από τα έντεκα, το πρώτο στη σειρά “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” αποτελεί το πλέον αγαπημένο μου, δημιουργώντας με τον ήχο και τον τίτλο του αναπόφευκτους συνειρμούς σχετικούς με την εποχή που ζούμε.

Chico Buarque – Construção

Ένα τραγούδι που βρέθηκε από σπόντα το περασμένο φθινόπωρο στα ακουστικά μου, καταγράφηκε άμεσα, έπαιξε δεκάδες φορές έκτοτε και με κάποιον μαγικό τρόπο αποτέλεσε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη διέξοδο με τον ρυθμό, την ψυχεδέλεια και την ενορχήστρωση του, από την δυστοπική πραγματικότητα ακόμα μιας “ενδιαφέρουσας” χρονιάς.