Επειδή η μεγαλύτερη μας μουσική επιρροή είναι πάντα οι φίλοι μας, ζητήσαμε από μερικούς φίλους του σταθμού τις δικές τους λίστες με τα καλύτερα albums για το 2022


Μπάμπης Κολτράνης – Against The Silence

  • Carla Dal Forno – Come Around
    Υπάρχει μια αίσθηση αρτιότητας και μελαγχολίας που κάνει το τρίτο άλμπουμ της πλασμένο για κάθε εποχή
  • Crows – Beware Believers
    Και κάπως έτσι με νίκησαν φέτος οι δίσκοι που ήταν απλοί στη σύλληψη, αλλά καταιγιστικοί στο πέρασμα τους! Παλαιάς κοπής αριστούργημα πάντως το συγκεκριμένο
  • White Lung – Premonition
    Κολλητικό όπως η χυμένη μπύρα στο πάτωμα κάποιας υπόγας και τόσο όμορφο που θες να γελάσεις και να κλάψεις την ίδια στιγμή!
  • Lucrecia Dalt – AY!
    Σουρεαλιστικό καθώς ταιριάζει και για μουσική δείπνου,αλλά και ως σπουδή πάνω στη σύγχρονη τέχνη. Ο τέλειος συνδυασμός αντιθέσεων που δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε ανάγκη!
  • Fontaines D.C. – Skinty Fia
    Μπορεί να έχει τα ψεγάδια του, αλλά αναδεικνύεται ως φάρος που προειδοποιεί το τι μπορεί να κάνει και που μπορεί να φτάσει αυτή η μπαντάρα
  • Buzz Kull – Fascination
    “Χόρεψε πάνω στο χάος κι αυτό θα χορέψει μέσα σου, μια για πάντα”
  • Caterina Babrieri – Spirit Exit
    Ίσως το πιο ανθρώπινο της άλμπουμ και συνάμα και το πιο διαστημικό της
  • Brutus – Unison Life
    Εκεί που μπορεί να ακούγεται μελό κάποιο σημείο του, έρχεται το επόμενο και εκρήγνυται μια βόμβα συναισθημάτων. Μπράβο και πάλι μπράβο για αυτό το καλλιτεχνικό κατόρθωμα
  • Messa – Close
    Μπορεί κάτι να ακολουθεί μια φόρμα σπάζοντας την ταυτόχρονα; Η απάντηση δόθηκε εδώ με εμφατικό τρόπο κάνοντας τον σκληρό αυτό δίσκο τόσο ελκυστικό στα αυτιά που αποτελεί αποκάλυψη ως γεγονός!
  • Birds In Row – Gris Klein
    Από τις καταλήψεις, τη συμμετοχή σε μια παλιά συλλογή μας και τα βινύλια με ελεύθερη συνεισφορά πριν δέκα χρόνια μέχρι το magnus opus τους φέτος, η απόσταση που έχει διανυθεί μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και μέσα τους οι συγκεκριμένοι
  • Kudos/Debut: Elaine Howley – The Space Between Heart And Mouth
    Ανεπαίσθητα εθιστικό, χαλαρωτικό όχι ως κάτι το ράθυμο, αλλά το εγκεφαλικό, το ντεμπούτο αυτό ακούγεται σαν μια σκέψη φευγαλέα που επανέρχεται τις ώρες που νιώθεις μοναξιά, με παρέα ή μη.

** εδώ αναλυτικά η λίστα του Μπάμπη αλλά και των άλλων παιδιών του Against The Silence με τα καλύτερα για το 2022


Άρτεμις Κοντιζά – Pun{i}k AttacK / Radio Reboot

  • 01 Fotnaines D.C – Skinty Fia
    Ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς αν όχι τελικά το καλύτερο. Ένα album πιο ώριμο με πλούσιο post-punk ύφος και διευρυμένο στους ήχους του
  • 02 Flatliners – New Ruin
    Αλητεία με παπιγιόν από τον Καναδά, ταχύτητα, ευαισθησία και μια ροχάλα στα μούτρα αυτών που δεν ορίζουν την πανκ-ροκ σαν είδος μουσικής
  • 03 Hot Water Music – Feel the Void
    Mετά το Light it up του 2017 οι Hot Water Music επανήλθαν με 12 ολοκαίνουργια κομμάτια γεμάτα πάθος, γκάζια αλλά και χιούμορ
  • 04 Interrupters – In the Wild
    Η φωνάρα της Aimee μας απογειώνει για μια ακόμα φορά, χορεύουμε και ταξιδεύουμε μαζί τους σε κάθε φεστιβάλ και γωνιά της γης
  • 05 Petrol Girls – Baby
    Aγαπημένες του είδους της post hardcore μας χάρισαν τον τρίτο πολύ ξεχωριστό τους δίσκο
  • 06 Viagra Boys – Cave World
    Γ-Καύλα, μπύρα, κούνημα κοιλιάς και χορός όπως όλοι έτσι και το φετινό album των τρελιάριδων Σουηδών
  • 07 The Afghan Whigs – How Do You Burn?
    Kαλά δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από μια έντονη ηχητικά δισκάρα από τους Afghan Whigs
  • 08 Screeching Weasel – The Awful Disclosures Of Screeching Weasel
    Τα παιδιά από το Prospect Hts δίνουν ρέστα με 14 τραγούδια που θες ξανά και ξανά
  • 09 Wet Leg – Wet Leg
    Το 2022 ήρθε το νέο album από αυτά τα κορίτσια που σίγουρα σου φτιάχνει τη διάθεση σε κάθε άκουσμα του
  • 10 The Chats – Get Fucked
    Πανκ-ροκ τριο από την Queensland της Aυστραλίας έβγαλαν το γκαζάρικο δεύτερο τους album για αυτούς που έχουν πιο ευαίσθητη ροκ εν ρολ ψυχή

Σταύρος Παρασκευόπουλος – Planet of Sound / Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης

  • 01 Lean Year – Sides
    Μινιμαλιστικό μεν συγκλονιστικό δε, το Sides είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο πρόλογος στο bandcamp της μπάντας. “A harrowing journey through realms of grief and memory”
  • 02 Fontaines D.C. – Skinty Fia
    Απ’ την πρώτη ακρόαση γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για ένα album που θα συζητηθεί, όπως και έγινε τελικά. Θα το έβαζα πρώτο, αν δεν έτρωγα την σφαλιάρα του Sides
  • 03 Black Country, New Road – Ants From Up There
    Εδώ έχουμε τον βασιλιά όλων των κλισέ. Δηλαδή, αυτό το album είτε το γουστάρεις είτε το προσπερνάς σαν να μην υπήρξε. Εγώ προφανώς το πρώτο
  • 04 Porridge Radio – Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky
    Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός για όσο διάστημα θα βρίσκεται η Dana Margolin στην μπάντα. Εκτός απ’ την κομματάρα που λέγεται the rip, θεωρώ ανατριχιαστικά εξαιρετικό το ομότιτλο track – outro του δίσκου
  • 05 Wet Leg – Wet leg
    Υπέροχο μέσα στην αφέλειά του. Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση ότι τα κορίτσια περίμεναν αυτή την αποδοχή όταν το ηχογραφούσαν κι αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο
  • 06 The Smile – A Light For Attracting Attention
    Ή αλλιώς πες μου ότι έβγαλαν δίσκο οι Radiohead, χωρίς να μου πεις ότι έβγαλαν δίσκο οι Radiohead. Αν γουστάρεις Yorke καλώς, αν όχι άστο
  • 07 King Hannah – I’m Not Sorry, I Was Just Being Me
    Αυτό το δίδυμο είτε που θα μας απασχολήσει στο μέλλον αρκετά, είτε που θα μας μείνει η φοβερή ανάμνηση του I’m not sorry.. Θέλω να ελπίζω στο πρώτο
  • 08 Dry Cleaning – Stumpwork
    Ίσως το 2ο βήμα έγινε λίγο πρόωρα αλλά εμένα δεν με χάλασε καθόλου. Εντάξει, θα ήθελα να ήταν ισάξιο του πρώτου τους, αλλά σίγουρα ήταν απ’ τις καλύτερες κυκλοφορίες του 22
  • 09 Yard Act – The Overload
    Μου θύμισε κάτι απ’ την όρεξη που είχαν οι Radio 4, όταν κυκλοφόρησαν τον 1ο τους δίσκο το μακρινό 2000. Βέβαια είναι εμφανές ότι εδώ πρόκειται για καθαρόαιμο αγγλικό post punκ, με αρκετή παραπάνω “αλητεία” στο όλο attitude
  • 10 Kiwi Jr – Chopper
    Δίσκος που κλείνει το μάτι στους παλιούς Strokes τους ορθόδοξους (Night vision, The sound of music) αλλά σε μια πιο pop εκδοχή. Πρόκειται για την μπάντα του Brian Murphy, πρώην (πλέον) μπασίστα των Alvva

** εδώ η εκπομπή Planet of Sound με τα καλύτερα για το 2022


Μήτσος Τρούαντ – Popular Modern Themes

  • 01 Guppy – 777antasy
    Μπορώ και χωρίς κιθάρες. DIY αυθορμητισμός, no wave πάθος, post punk αυθαδεια ή πιο απλά ΤΕΧΝΗ. ακούστε το πριν μας κατεβάσουν
  • 02 Deliluh – Fault Lines
    Γιατί τα πιο αποκαλυπτικά όνειρα είναι οι εφιάλτες
  • 03 Horsegirl – Versions Of Modern Performance
    H αιώνια ηχητική νεότητα του indie των 90’s. Kι είμαστε όλοι 18 χρονώ ξανά
  • 04 Straw Man Army – SOS
    Tο punk πάντοτε
  • 05 Girls In Synthesis – The Rest Is Distraction
    Tο punk σήμερα
  • 06 Winged Wheel – No Island
    Το σωστό το experimental το ονειρικό, το ταξιδιαρικο
  • 07 Fontaines D.C. – Skinty Fia
    Τρίτη και φαρμακερη για τους Ιρλανδούς. κάτι μου λέει ότι δεν έχουν τρυπήσει ακόμα το ταβάνι τους
  • 08 Eros – A Southern Code
    Με μέλη από Neubauten και my disco και τον μυστηριώδη κύριο Regis να έχει το πρόσταγμα, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από ένα industrial αριστούργημα. κι αυτό ακριβώς παραδίδουν
  • 09 Cool Greenhouse – Sod’s Toastie
    Mark E Smith ζεις, εσύ τους οδηγείς
  • 10 Green/Blue – Paper Thin
    Μερικές από τις πιο όμορφες και ουσιαστικές κιθάρες της χρονιάς με πλήρη άγνοια κινδύνου. Εθιστικό

Γιάννης Ευθυμίου – The Road Miles

  • Fontaines D.C. – Skinty Fia
    Ένας καλός μου φίλος λέει ότι «ο πρώτος δίσκος σε συστήνει στο κοινό, ο δεύτερος σε εδραιώνει και ο τρίτος σε καθορίζει». Ε αυτό.
    Αγαπημένο κομμάτι: Jackie down the line
  • Ghost – Impera
    Δεν μπαίνω καν στο debate για το αν είναι metal ή όχι, ο Tobias Forge είναι μια μουσική ιδιοφυία και μας το δείχνει άλλη μια φορά με ίσως τον πιο μεστό δίσκο Ghost.
    Αγαπημένο κομμάτι : Respite on the spitalfields
  • Messa – Close
    Οι Messa ακροβατούν μεταξύ genres και μπολιάζουν τη μουσική τους εντελώς ακομπλεξάριστα. Το Close είναι από τα άλμπουμ σκληρού ήχου που έλιωσα φέτος.
    Αγαπημένο κομμάτι: Orphalese
  • Playgrounded – The Death Οf Death
    Ακολουθώ αυτήν την μπάντα από τα σπάργανα της και κάθε δίσκος τους είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Πλέον παίζουν στα σαλόνια της Pelagic Records και το αξίζουν και με το παραπάνω.
    Αγαπημένο κομμάτι: The Death of Death
  • Church Οf Τhe Sea – Odalisque
    Στιβαρό, υπνωτιστικό, σκοτεινό έπος. Οι Church of the Sea ξέρουν ΑΚΡΙΒΩΣ τι θέλουν να κάνουν και το κάνουν εξαιρετικά. Ακούγεται μονορούφι και στο repeat.
    Αγαπημένο κομμάτι: Me as the water, me as the sea
  • LEX – Metro
    Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω εδώ.
    Αγαπημένο κομμάτι: Air Max
  • Crippled Black Phoenix – Banefyre
    Πατάς play και μεταφέρεσαι στα λιβάδια του Midsommar. Διάολε, είμαι μέσα.
    Αγαπημένο κομμάτι: Bonefire
  • The Smile – A Light for Attracting Attention
    Δεν ξέρω γιατί αυτός ο δίσκος δεν είναι Radiohead. Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν ξανά Radiohead. Ξέρω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από Thom & Johnny μετά το In Rainbows.
    Αγαπημένο κομμάτι: We don’t know what tomorrow brings
  • Iam Nothe – The Grand Design
    Απόλαυσα και απολαμβάνω αυτόν τον δίσκο. Έχει μια ιδιαίτερη φρεσκάδα και ένα Dave Gahan meets Tony Allen vibe που μου δουλεύει τέλεια.
    Αγαπημένο κομμάτι: Lord you are the Cur
  • Famyne – II: The Ground Below
    ΤΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ HEAVY METAL/DOOM ΔΙΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ.
    Αγαπημένο κομμάτι: The Ai
  • The Steams – Mild Conquest
    O δεύτερος δίσκος των Steams δεν ξέρω αν θα καταφέρει να ξεπεράσει το ντεμπούτο τους στην καρδιά μου αλλά κερδίζει έδαφος μέρα με τη μέρα. Μπάντα-εμπειρία σε live, πρέπει να τους δεις για να τους καταλάβεις στην ολότητα τους.
    Αγαπημένο κομμάτι: The Union

Γιάννης Σαμούρκας – H_o_l_y_shit

  • 01 Wilco – Cruel Country (dBpm Records)
    Είναι απλόΈβγαλαν δίσκο, μπήκε στο νούμερο 1 μου. Τόσο απλό όσο απλή έχει γίνει και η προσέγγιση του Tweedy στη σύνθεση της μουσικής του. Είναι αυτό που όσο μεγαλώνεις πετάς πράγματα. Κρατάς μόνο όσα έχουν σημασία. Αυτό συμβαίνει εδώ. Βέβαια 21 τραγούδια θα συνηγορούσαν για το αντίθετο. Αλλά όχι!
  • 02 Michael Head & The Red Elastic Band – Dear Scott (Modern Sky Uk)
    Από τα χαστούκια της χρονιάς που δεν τα περιμένεις. Ώριμη, άμεση, ειλικρινής (υποθέτω) τραγουδοποιία από έμπειρα χέρια
  • 03 Oren Ambarchi, Johan Berthling, Andreas Werliin – Ghosted (Drag City)
    Αυτός ο δίσκος καταζητείται (από μένα) σε όλα τα ιντερνετικά και μη δισκάδικα. Σας παρακαλώ όποιος τον δει να επικοινωνήσει μαζί μου.) Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πούμε πάλι ότι πρόκειται για πειραματική μουσική. Είναι η τζαζ του 21ου αιώνα
  • 04 The Smile – A Light For Attracting Attention (XL Recordings)
    Παραδοσιακά, με αυτές τις λίστες ακούς πάλι ένα δύο κομμάτια από το κάθε άλμπουμ γράφοντας τις 2-3 γραμμές που του αντιστοιχούν. Ε εδώ έπαιξε πάλι σχεδόν όλο το άλμπουμ
  • 05 Little Simz – ΝΟ ΤΗΑΝΚ YOU (ΑWAL Recordings)
    Έτσι απροειδοποίητα πετάει στο τέλος της χρονιάς ένα άλμπουμ έκπληξη. Χωρίς τα μασκαριλίκια του προηγούμενου που της χάρισε πολλούς άσσους σε πολλές λίστες (και ένα Mercury Prize), με τον Inflo (Sault) και πάλι δίπλα της. Ό,τι καλύτερο έχει η Uk rap σκηνή.
  • 06 Craig Finn – A Legacy Of Rentals (Positive Jam Records)
    Εννιά άλμπουμ με τους The Hold Steady και 6 προσωπικά, από το 2004 μέχρι σήμερα και ακόμα έχει απόθεμα από ιστορίες που δεν χορταίνεις να ακούς. Αμερικάνικο περιθώριο με blue collar ατμόσφαιρα. Διαχρονικά εξωτικό
  • 07 Kendrick Lamar – Mr Morale & The Big Steppers (Interscope Records)
    Είναι τόσο σπουδαίο άλμπουμ, που ακόμα και το κομμάτι με τη Beth Gibbons δεν είναι το καλύτερο του δίσκου. Το πόσο παρακάτω το έχει πάει το είδος θα φάνει σε μερικά χρόνια από τώρα, στα απόνερα της δισκογραφίας του.
  • 08 Big Thief – Dragon New Warm Mountain I Believe In You (4AD)
    Όσο και να τα κάνουν μαντάρα από δω και πέρα (αλλά δύσκολο γιατί μόνο βελτιώνονται μέχρι στιγμής), θα έχουν πάντα να λένε ότι έβγαλαν διπλό άλμπουμ και ήταν όλο καλό.
  • 09 Carla Dal Forno – Come Around (Kallista Records)
    Εδώ έφαγε της θέση των/της King Hannah, με το τρίτο και πιο accessible άλμπουμ της. Μέχρι που διασκευάζει (άψογα) The United States Of America. Ανοίγει λίγο να αερίσει το σπίτι, αλλά δεν το ξεαραχνιάζει κιόλας.
  • 10 Ghost Power – Ghost Power (Duophonic Super 45s)
    Φέτος κεράτωσα τους Vanishing Twin με αυτό το ντουέτο και το ντεμπούτο τους. Εργαστηριακή ορχηστρική pop με προϋπηρεσία σε Stereolab και Cavern of Anti-Matter.

Χρήστος Καλλιμάνης – Empty Frame / Εφημερίδα των Συντακτών

Οι δέκα καλύτεροι ξένοι δίσκοι:

  • 01 Fantastic Negrito – White Jesus Black Problems
    Ο 54χρονος καλλιτέχνης δημιούργησε ένα άλμπουμ στα όρια της λαογραφίας, «συμπυκνώνοντας» την ιστορία της μαύρης κουλτούρας σε κάτι περισσότερο από σαράντα λεπτά. Ένα αριστουργηματικό album που ενδεχομένως να μνημονεύεται για καιρό και για διάφορους λόγους
  • 02 Messa – Close
    Οι Ιταλοί τα έκαναν όλα λίμπα με αυτή την κυκλοφορία και μας ανάγκασαν να ακούμε το εκπληκτικό πόνημά τους ξανά και ξανά. Πάνε τη heavy ταυτότητά τους ένα βήμα παραπέρα, με συνθέσεις γεμάτες μουσικότητα και μελωδίες υψηλού επιπέδου
  • 03 Brutus – Unison Life
    Η τριάδα από το Βέλγιο συμπληρώνει υποδειγματικά τον δημιουργικό οίστρο της με την τρίτη κυκλοφορία της να είναι στα ίδια, ίσως και καλύτερα επίπεδα. Ατμοσφαιρικό post metal/post hardcore με αιθέρια γυναικεία φωνητικά και μοναδικές ερμηνείες
  • 04 Black Math Horseman – Black Math Horseman
    Βγήκαν από τον μουσικό ύπνο τους έπειτα από 13 χρόνια σιωπής με ένα αριστουργηματικό EP, για να «στοιχειώσουν» τους τελευταίους μήνες του 2022. Μόλις τέσσερις συνθέσεις ήταν αρκετές. Ελπίζουμε να μην εξαφανιστούν εκ νέου
  • 05 Zeal & Ardor – Zeal & Ardor
    Οι Ελβετοί παίζουν πολύ δύσκολη μουσική. Αν δεν ήταν… Ελβετοί, ίσως να βρίσκονταν πιο ψηλά στην «ιεραρχία» του σκληρού ήχου. Ο τρίτος δίσκος τους είναι και αυτός εντυπωσιακός και, με τον δικό τους τρόπο, πρωτοπόρος.
  • 06 Cult of Luna – The Long Road North
    Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στο κέντρο της ανθρώπινης «καταχνιάς» και πάμε βορειότερα. Στη Σουηδία, εκεί που συμβαίνουν τόσα εντυπωσιακά μουσικά πράγματα. Οι Cult Of Luna είναι εδώ και χρόνια στον «θρόνο» τού post metal ήχου και με το ένατο άλμπουμ τους δείχνουν ότι θα μείνουν εκεί για καιρό ακόμα
  • 07 Black Country, New Road – Ants from Up There
    Είχαν μπει στο «μικροσκόπιο» των μουσικόφιλων, καθώς όλοι περιμέναμε τη δεύτερη δουλειά τους μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο τους. Κι όμως, με μόλις έναν χρόνο διαφορά, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ακόμα ένα αριστούργημα. Λιγότερο πειραματικό, αλλά το ίδιο όμορφο. Η pop rock του μέλλοντος είναι ήδη εδώ;
  • 08 Birds In Row – Gris Klein
    Πολλή Ευρώπη περιλαμβάνει η λίστα μας και συνεχίζουμε. Οι Γάλλοι δεν είναι μόνο hardcore, αλλά έχουν και πιο post, αλλά και mainstream στιγμές, σε έναν δίσκο που κυλάει πολύ ομαλά και ωθεί τον ακροατή να τον ακούσει στην ολότητά του
  • 09 Viagra Boys – Cave World
    Εχουν χιούμορ, είναι προβοκάτορες, μα πάνω απ’ όλα είναι μία από τις καλύτερες post/punk μπάντες εκεί έξω αυτή τη στιγμή. Το τρίτο τους άλμπουμ τούς βρίσκει σε εξαιρετική φόρμα με δυνατές συνθέσεις και πολλή ειρωνεία και οργή στους στίχους τους.
  • 10 White Lung – Premonition
    «Αντίο» με έναν φοβερό δίσκο μάς είπαν οι Καναδοί, προσφέροντας ένα εξαιρετικά τεχνικό και σύγχρονο punk άλμπουμ που περιλαμβάνει πολλά indie ώς και progressive στοιχεία. Εμείς σίγουρα δεν θέλουμε να τους αποχαιρετήσουμε έπειτα από μια τέτοια κυκλοφορία.

και οι δέκα καλύτεροι ελληνικοί:

  • Frenzee – Frenzee
    Πραγματική έκρηξη από ένα σχήμα που θα μας απασχολήσει αρκετά στο νέο έτος και όχι μόνο, καθώς το ντεμπούτο τους έχει ήδη αρχίσει συζητείται πολύ θόρυβο στο ελληνικό underground. Μπορεί να είναι επισήμως EP όμως αυτό δε μας εμποδίζει να το κατατάξουμε στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. Τρία αδέλφια από την Κρήτη με… άρωμα Αυστραλίας παίζουν ένα φρενήρες punk, αλλά όχι μονοδιάστατο, καθώς έχει στοιχεία hardcore, hip hop, alternative ακόμη και indie. Ειλικρινά είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε ελληνική μπάντα να κάνει τόσο θόρυβο σε κουβέντες, επιλογές και live venues και ελπίζουμε να συνεχίσουν τόσο δυναμικά
  • The Steams – Mild Conquest
    Είναι από τα κορυφαία ονόματα, πλέον, της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής και το δεύτερο album τους έρχεται να συμπληρώσει υποδειγματικά το σπουδαίο ντεμπούτο τους. Οι Steams αποδεικνύουν πως έχουν την έμπνευση, τη διάθεση και την ωριμότητα να συνεχίσουν σε υψηλά στάνταρντ εξερευνώντας και νέα μονοπάτια. Και αυτός ο δίσκος έχει εξαιρετικές συνθέσεις, πειραματισμούς και νέα στοιχεία που πάνε ένα βήμα παραπέρα το phych rock, με τον όρο να είναι αρκετά «στενός» για να αποτυπώσει τη μουσική τους
  • Thee Holy Strangers – Diary Of The Shadow
    Τι πετυχαίνουν οι Thee Holy Strangers στο δεύτερο άλμπουμ τους; Να μας δώσουν έναν ατόφιο rock δίσκο, μπολιασμένο από την αμερικανική μουσική κουλτούρα, με ορισμένα νέα στοιχεία, αλλά χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις από το ύφος τους. Το «Diary Of The Shadow» είναι ένα feelgood άλμπουμ, ταξιδιάρικο, ιδανικό ως soundtrack σε ένα περιπετειώδες road trip. Φέρει όλα αυτά τα ωραία στοιχεία της αμερικανικής rock, folk, αλλά και με πιο soul στιγμές, ενώ και στα σημεία που οι δυναμικές ανεβαίνουν τα κομμάτια δεν ξενίζουν τον ακροατή
  • Church of The Sea – Odalisque
    Ένα ντεμπούτο που περιμέναμε εδώ και καιρό. Ήρθε, όμως, για να αποζημιώσει, καθώς η μπάντα από την Αθήνα συνδυάζει άψογα τα dark, doom, electro, shoegaze (και όχι μόνο) στοιχεία με μια φρέσκια και ξεχωριστή καλλιτεχνική ματιά. Συνθέσεις με μια επιβλητική επαναληπτικότητα και ένα φωνητικό performance που τη μία σε πάει σε κάποιο «στοιχειωμένο» δάσος και την άλλη σε επαναφέρει σε ένα σύγχρονο, ζοφερό αστικό τοπίο
  • Playgrounded – The Death of Death
    Ενας ολοκληρωμένος δεύτερος δίσκος με εμφανή τα σημάδια προόδου στις συνθέσεις, την ερμηνεία και την παραγωγή. Οι Playgrounded μας χαρίζουν ένα εντυπωσιακό progressive album, από το οποίο όμως δεν λείπει η post αισθητική και μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβική που φτάνει στα όρια του industrial ήχου. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία απογειώνουν το συνολικό αποτέλεσμα και δίνουν στο άλμπουμ μια πολυδιάστατη μορφή. Και φυσικά πιο σκοτεινός τίτλος γίνεται; Δεν γίνεται…
  • Naxatras – IV
    Έχουν βάλει πλώρη για μεγάλα πράγματα και στην τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά το αποδεικνύουν. Περνούν στην πιο ώριμη εποχή τους με πιο σαφείς αναφορές στην old school ψυχεδελική σκηνή. Μπορεί τα πιο heavy στοιχεία να οπισθοχωρούν, όμως το groove μπαίνει σε πρώτο πλάνο και η μπάντα αφηγείται με ταξιδιάρικο τρόπο μια loose concept ιστορία. Τα πλήκτρα ως νέα προσθήκη δένουν ακόμη καλύτερα το υλικό της μπάντας και χρωματίζουν με τρόπο εξαιρετικό και η μπάντα δείχνει έτοιμη να ανέβει ακόμη ένα επίπεδο καλλιτεχνικά
  • Deaf Radio – Arsenal of Hope
    Οι Deaf Radio, σε ένα άλμπουμ με αρκετά αισιόδοξο τίτλο, δείχνουν να μπαίνουν σε μια νέα εποχή και πραγματοποιούν μια εντυπωσιακή στροφή στον ήχο τους με ακόμη περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία σε πρώτο πλάνο και πιο pop έως και post punk/dark wave ύφος στα φωνητικά. Υπάρχει μπόλικος ηλεκτρισμός στον ήχο τους φυσικά, απλά είναι ακόμη πιο ξεκάθαρη η διάθεση να πειραματιστούν με pop και electro στοιχεία, ενώ σε αρκετά σημεία ο ήχος είναι ακόμη και dance με disco αισθητική. Ωστόσο αυτό το πάντρεμα ηλεκτρονικών beats, synths με τις rock φόρμες δείχνει να… βγάζει νόημα, σίγουρα για την μπάντα αλλά και στο σύνολο του άλμπουμ
  • Adolf Plays The Jazz – Low Life | We Can’t Lose. We Have Already Lost.
    Είναι μια μπάντα που γνωρίζει πολύ καλά να φτιάχνει ατμόσφαιρα και στη νέα της δουλειά πάει τον πειραματικό της ήχο ένα βήμα παραπέρα. Από post μέχρι noise rock, οι instrumental συνθέσεις τους κερδίζουν τον ακροατή και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Ακόμη ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί στην ολότητά του
  • The Same River –  Weight of the World
    Εντυπωσιακό ντεμπούτο για την αθηναϊκή heavy rock μπάντα που κάνει είσοδο σε μια σκηνή που πάει από το καλό στο καλύτερο βγάζοντας φοβερό υλικό. Πενήντα δύο λεπτά με bluesy/stoner, αλλά και πιο ψυχεδελική αισθητική, φοβερές κιθάρες και πρωτότυπες ιδέες, πράγμα ξεχωριστό για έναν τόσο κορεσμένο συνθετικά χώρο. Οι The Same River μόλις κατέφθασαν με μπόλικη έμπνευση, στίχο φιλοσοφημένο και προβληματισμένο και όλο το βάρος του κόσμου…
  • Demetria – Pillow Shifter
    Μια ελπιδοφόρα νέα είσοδος στην ελληνική σκηνή. Η 21χρονη Demetria συνθέτει, τραγουδάει, παίζει όλα τα όργανα και μας καλεί σε ένα concept album, όπου μοιράζεται ιστορίες και συναισθήματα από συγκεκριμένα όνειρα που έχει δει. Το «Pillow Shifter» είναι ένας αρκετά προσωπικός δίσκος και η μινιμαλιστική προσέγγισή του μας συνδέει με την εσωτερικότητα και την «κλειστοφοβία» των εμπειριών της δημιουργού

** εδώ αναλυτικά η λίστα του Χρήστου με τους καλύτερους ξένους δίσκους και εδώ αναλυτικά η λίστα του με τους καλύτερους ελληνικούς


Και εδώ μια Spotify λίστα με τις μουσικές επιλογές των φίλων μας