Παράξενο πώς μπορεί ένα συγκρότημα που δε σου αρέσει κάποιες φορές να σε κάνει πραγματικά να ακούσεις.
Τους Red Hot Chilli Peppers δεν τους χώνεψα ποτέ. Ούτε παλιότερα, τις εποχές της καλλιτεχνικής τους καταξίωσης, ούτε -κι ακόμα περισσότερο- τώρα, την περίοδο της εμπορικής τους αποθέωσης. Πάντα έλειπε αυτό το κλικ που μοιράζομαι με τις μπάντες που πραγματικά γουστάρω.
Όταν όμως σκάνε οι πρώτες νότες του Desecration Smile, τα πράγματα αλλάζουν. Λες και το χαμόγελο της βεβήλωσης έρχεται καταπάνω μου, ενώ προσπαθώ να πάρω ανάσα. “I am slow to finish, but I am quick to start” τραγουδάει σε κάποια στιγμή ο Kiedis κι εγώ σκέφτομαι πως η απόσταση τέλους και αρχής έχει τελικά τη μεγαλύτερη σημασία. Στον έρωτα, στη ζωή, τη σκέψη και τη φαντασία.
Χαμόγελα λοιπόν σε όλα όσα μας περιβάλλουν. Έστω και υποψιασμένα. Με βεβήλωση ή χωρίς.
Χάρης Πολονύφης