Φωτογραφία από αγαπημένη ταινία: “Lemony Snicket’s A series of unfortunate events”.
έφτασε λέει η ημερομηνία να ανεβάσω editorial.
μετά το Πάσχα και δεν έχω ‘‘επιστρέψει’’ ακόμα.
ανεβάζω για αυτό σκέψεις μιας άλλης εποχής, γραμμένες τις καλύτερες ώρες.
τις πρώτες πρωινές.
και αν βαρεθείτε διαβάζοντας, γράψτε μου στα σχόλια για το συναίσθημα της βαρεμάρας που σας προκαλώ και βάλτε καλύτερα να δείτε την ταινία.
Plot: Lemony Snicket hides in a clocktower while writing his documentation about the three wealthy Baudelaire children: Violet, Klaus and Sunny. One morning,…….
σκέφτομαι,
αν τελικά αναζητώ τον έρωτα (και ξανά).
αν τελικά αυτό κάνω και ας πουλάω φούμαρα σε συζητήσεις με φίλους.
συζητήσεις για αγάπες και λουλούδια και άλλα τέτοια ζωτικά ή ζωικά θέματα που προκαλούν φαγούρα στα χέρια και κάτι σαν μουσική ψηλά στο στομάχι.
αλλά μια και έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε ακόμα για αυτά..
σκέφτομαι,
είμαι μοναχικό είδος.
αν φορούσα ρούχα δεν θα ήταν παντελόνια.
δεν θα ήταν φούστες.
δεν θα είχα ηλικία και ούτε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσώπου.
θα ήμουν μάτια.
κάτι από μέσα μου που βγαίνει σαν νερό.
πικρό, διάφανο, γλυκό, λασπωμένο.
ευχαρίστηση, έκπληξη, πόνος και αλήθειες και πολλά άλλα ενδιάμεσα και ακραία.
σκέφτομαι,
αν τελικά αναζητώ τον έρωτα (και ξανά).
γιατί μόνο σε αυτή την συνθήκη, αυτή του έρωτα, μπορώ να εκφράζω τις ακρότητές μου.
μπορώ να εκφράζω τα έντονα συναισθήματά μου.
τις πιο αλλόκοτες σκέψεις μου.
μπορώ να βγάζω τον απέραντο εγωισμό μου και σαν αντάλλαγμα να με φροντίζουν, να με μπουκώνουν στα φιλιά για αυτό.
μπορώ να εκμεταλλεύομαι.
….” φιληθείτε, ζώα, αφήστε με να σας κοιτάζω μέχρι να καταλάβω τι σκατά μου συμβαίνει, να δω τουλάχιστον πίσω απο το τζάμι πόσο αντέχει αυτό το πράγμα, πόσο αντέχει στο φόβο του θανάτου, πότε σταματάει το φιλί….”
σκέφτομαι,
αν τελικά αναζητώ τον έρωτα (και ξανά).
μου λές ότι σου αρέσει η συνθήκη ‘in-love’.
ότι γίνεσαι πάλι παιδί.
ότι ξαναβρίσκεις την μάνα που έχεις χάσει.
εκείνη που της έλεγες όλες τις κουλές σου επιθυμίες.
εκείνη που σου κατέβαζε το μπαλόνι – Άγιο Βασίλη από το πιο ψηλό μπαλκόνι γιατί απλά τον ζήλευες εκεί που καθόταν αγέρωχος στον αέρα, ενώ ούρλιαζες μέσα στην μέση του δρόμου.
η μάνα στον κατέβαζε χαμογελώντας.
φυσικά τα δάκρυα εξαφανίζονταν και στο πρόσωπό σου έσκαγε ένα χαμόγελο ΝΑ!
λές για αυτό να αλλάζουμε συνεχώς συντρόφους?
ναι.
γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να κρατάει για πάντα.
….”γιατί πώς να αγαπήσω κάτι που δεν κρατάει για πάντα?
γιατί να αγαπήσει ο άλλος το τομάρι σου για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα?
γιατί να σε αγαπήσει ο άλλος, όταν ξέρει οτι και εσύ δεν μπορείς να γλιτώσεις το δικό του τομάρι απο κανενός είδος θάνατο, συμπεριλαμβανομένου και του αληθινού? ….”
λές για αυτό να αλλάζουμε συνεχώς συντρόφους?
ναι.
γιατί η ανάγκη για έκφραση, υπερβαίνει την δυσκολία της αλλαγής των σωμάτων, των προσώπων και των ναυτικών κόμπων που δένουμε με μαεστρία και μεράκι όλοι μαζί.
αν και κάθε φορά είναι διαφορετική και μοναδική.
για φαντάσου.
πόσο τυχεροί είμαστε οι άνθρωποι.
να μπλέκουμε συνεχώς και με μανία ο ένας με τον άλλο, φτιάχνοντας διαφορετικές σχέσεις, όλες απίστευτα μοναδικές και ξεχωριστές.
μου προκαλεί γέλιο όλο αυτό.
ο έρωτας και τα τρία εγώ-κεντρικά του.
Έκφραση.
Εγωισμός.
Εξουσία.
κάποιος να σε εξουσιάζει, κάποιον να εξουσιάζεις, και μέσα σε όλο αυτό, δυνατά χειροκροτήματα.
γιατί ακόμα και το πώς ανοίγεις μια πόρτα, τρως τα νύχια σου ή χαμογελάς, το κάνεις με πραγματικό ταλέντο που αξίζει πολλά χειροκροτήματα – όταν είσαι σε συνθήκη in love –
όταν αυτή η συνθήκη λήξει, η πραγματικότητα απαιτεί εγκράτεια, πειθαρχία και σεβασμό.
απαιτεί να γινόμαστε άνθρωποι.
από αυτούς που δεν είναι θεοί.
όταν αυτή η συνθήκη λήξει, δεν αντέχεις λεπτό τον εαυτό σου ή τον άλλο άνθρωπο.
είστε απλοί θνητοί.
όταν αυτή η συνθήκη λήξει, λένε ότι εξαφανίζεται η φορεσιά του σούπερ ήρωα όπως τα ρούχα της σταχτοπούτας….. και μαζί με αυτή και η δύναμή σου.
μένεις γυμνός και το ρολόι δείχνει ώρα 00.00
όταν αυτή η συνθήκη λήξει, λένε ότι χωρίζεις.
σβήνουν τα φώτα στην σκηνή και αναρωτιέσαι.
σε ποιόν θα στείλω τώρα μήνυμα ότι απόψε θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι του με το δάχτυλό μου στο αυτί του?
τι παλιοηθοποιός είμαι.
δεν τον παίζω καλά τον ρόλο μου.
κανέναν δεν μπορώ να πείσω για το πώς νιώθω.
κανέναν δεν συγκινώ.
καταστράφηκα και εγώ και η καριέρα μου.
αλλά για στάσου? δεν παίζω κάποιο ρόλο. Όχι.
το νιώθω αλήθεια ρε γαμώτο μου.
δεν είμαι σαν τον βοσκό στο παραμύθι που έλεγε ψέματα για τον λύκο.
ακούει κανείς?
αλήθεια λέω και πιο αλήθεια νιώθω.
θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου με το δάχτυλο μου στο αυτί σου.
σήμερα, αύριο και μετά.
(κενό) – (καμία απάντηση) – (σιωπή)
..‘η σιωπή είναι χρυσός.
μπορεί να μην έχεις καριέρα αλλά έγινες πλούσιος ξαφνικά…μέσα σε μια στιγμή…σε αυτή την μαγική σιωπή’…
τον τελευταίο καιρό διαβάζω διηγήματα με άρωμα κυνισμού.
όποιος με μυρίζει, λέει ότι μου πάει.
όπως ένα καλοκαιρινό λευκό μαντήλι ή τα μαύρα μου σανδάλια.
….” ο έρωτας είναι σύμπτωμα κατάθλιψης. η μεταμφίεση του προβλήματός μου σε φτερωτό άγγελο με τόξο και βέλος, η μεταμφίεση της μαλακίας του εγκεφάλου μου σε αγωνία και νοιάξιμο για το αν κάποιο άλλο πρόσωπο είναι καλά, για το αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν χάρηκε, αν ξεκουράστηκε, αν έκλασε, αν με κοίταξε, αν με αγαπάει ακόμα ή μήπως του έφυγε η αγάπη”….
κάποιες ώρες σαν και τούτη θα ήθελα να πίνω σαν πραγματικός αλκοολικός.
τι ειρωνεία, ούτε ένα ποτήρι κρασί δεν πίνω εδώ και χρόνια.
…“για τον έρωτα γράφω. απο έρωτα.
είτε για την έλλειψη του είτε απο την πίστη μου σε αυτόν”…
μήπως να ακούσω μουσική?
όπως λέει και η Κατερίνα Καφεντζή, ‘‘την μουσική την ακούμε όπως μιλάμε’’ ….όπως ζούμε.
η μουσική με φέρνει σε in-love συνθήκη ούτως η αλλιώς.
κάποιες φορές, θέλω απλώς να σωπαίνει.
τα λέμε στους δρόμους το Σαββάτο.
Ειρήνη Β.Μ.