-Σας ακούω… τι σας συμβαίνει;

-Πώς να σας το πω… δεν νιώθω και πολύ άνετα. Ε.. να… μου συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο.

-Μιλήστε άνετα. Ποια είναι τα συμπτώματα;

-Τα συμπτώματα ε; Λοιπόν… εδώ και πάνω από ένα χρόνο… είμαι… βασικά χαρούμενη!

-Τι;!!!! Δηλαδή πώς;;;;;

-Έλα μου ντε! Γι΄αυτό ήρθα σε σας, μπας και καταλάβω! Έχουμε και λέμε: Γελάω, έχω συχνά κέφι και όρεξη, τραγουδάω, βγαίνω βόλτες, μ΄αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους κι άλλα τέτοια. Αφήστε τα ένα δράμα!

-Δηλαδή όλο αυτόν τον καιρό δεν σας έχει συμβεί τίποτα κακό;

-Βέβαια και μου έχει συμβεί!-Ε τότε πως;

-Μα γιατρέ μου, αν ήξερα εδώ θα ήμουν τώρα; Έχω λεφτά για πέταμα;

-Θέλετε να μου πείτε ότι έχετε και οικονομικά προβλήματα; Και γελάτε;;; Μάλιστα…

– Ωχ, όχι μάλιστα γιατρέ…  πες μου κάτι… σώσε με!

– Είστε ιδιάζουσα περίπτωση… Έστω ότι είναι έτσι. Ποιο είναι το πρόβλημα;

-Ποιο είναι το πρόβλημα;;; Τι λέτε γιατρέ; Δεν ταυτίζομαι πια με τα τραγούδια, που παλιά έκοβα φλέβα, καταλαβαίνετε; Ντύνομαι αλλιώς, με χρώματα! Σαν κι αυτούς που κορόιδευα! Ξεφτίλα λέμε…  Κι άλλα πολλά, τι να σας λέω τώρα.

-Κοιτάξτε δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να σας βοηθήσω. Μήπως να πηγαίνατε σε κάποιο  ψυχολόγο;

-Αμ, από κεί ξεκίνησα! Δεν έβγαλα άκρη! Είναι φυσιολογικό λέει.

– Η αλήθεια είναι ότι η κλινική σας εικόνα, είναι μάλλον… ασύμβατη- για να το πω κομψά-  με το περιβάλλον.

-Μη ντρέπεστε γιατρέ, πείτε το ελεύθερα: «΄ο,τι του φανεί του λωλοστεφανή». Το θέμα είναι τι κάνουμε;;; Δεν υπάρχει έτσι, κάποιο ισχυρό αντιβιωτικό μπας και γίνει τίποτα;

-Κοιτάξτε… για αρχή θα σας συμβούλευα, να εκτεθείτε σε όλα τα μέσα και τους φορείς πραγματικότητας.

-Δηλαδή;

-Να αρχίσετε να βλέπετε ειδήσεις, να διαβάζετε εφημερίδες, οικονομικές αναλύσεις, να κάνετε συχνά μια αποτίμηση των δικών σας οικονομικών, να μιλάτε με τους φίλους σας για την δική τους πραγματικότητα.

-Αχ, γιατρέ… πολύ φοβάμαι ότι δεν έχετε καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασής μου… Όλα αυτά τα κάνω σε σταθερή και τακτική βάση… αλλά τίποτα! Εξακολουθώ να έχω μια βαθιά πίστη στη ζωή, σε μένα, στους άλλους και στις επιθυμίες μας!

-Τότε τι να πω; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

-Θέλετε να μου πείτε ότι υπάρχει ο φόβος να παραμείνω… έτσι; Βασικά χαρούμενη;;;

– Αυτά κυρία μου… μόνο ο Θεός τα γνωρίζει. Τι να πω… κουράγιο.

 

Θένη  /Α\