Ολα ξεκίνησαν απο ένα “Fuck” σε τηλεοπτική εμφάνιση και συνέχισαν μ’ένα τραγούδι καταγγελία στη βασίλισσα που τότε είχε συμπληρώσει 25 χρόνια στο θρόνο. Εκείνο που στο τέλος του ούρλιαζε “No Future” ένας τύπος με περίεργο κούρεμα για την εποχή, που ξεκίνησε πουλώντας LSD στις συναυλίες των Hawkwind και με τη μπλούζα “I Hate Pink Floyd” είχε εκάνει ξεκάθαρη τη στάση του απέναντι στους λεγόμενος τότε “δεινόσαυρους” της εποχής (το τι ακολούθησε στην πορεία είναι ένα άλλο ζήτημα.
Το “Never Mind The Bollocks” ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία στις 28/10/1977 και μέσα στ’αυλάκια του ήταν γραμμένο το μίσος στο απολυταρχικό καθεστώς που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή στην Αγγλία που ήταν έτοιμη να υποδεχτεί τη σιδηρά κυρία στο τιμόνι της, καθώς και στην κοινωνική ανισότητα και τον συντηρητισμό που επίσης χαρακτήριζε την εποχή. Ηταν το πράσινο φώς για μία ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων εκείνης της εποχής που χρειαζόταν λίγα ακόρντα για να εκφραστεί. Ολα αυτά βέβαια συνέβησαν με τις ευλογίες του Malcom McLaren που απο την πρώτη κιόλας στιγμή που είδε τους τέσσερις αληταράδες στην μπουτίκ του ήξερε με τι είχε να κάνει.
Η απλότητα και η νεανική ορμή που χαρακτηρίζει το “Never Mind The Bollocks” διατηρούνται μέχρι σήμερα σε κάθε ακρόαση του δίσκου και εξακολουθούν να εμπνέουν νέες μπάντες μέχρι και τις μέρες μας, ιδιαίτερα ο κιθαριστικός ήχος του Steve Jones (που αναγκάστηκε ν’αναλάβει και τα καθήκοντα του μπάσου με ελάχιστες παρεμβάσεις απο τους Glen Matlock και Sid Vicious) στον ορυμαγδό των “Anarchy In The UK”, “Pretty Vacant”, “Liar” και “God Save The Queen” αποτελεί απο μόνος του ένα σήμα κατατεθέν της μπάντας, καθώς και το ιδανικό “χαλί” για τις καταγγελίες του μόνιμα τσαντισμένου Johnny Rotten. Η δισκογραφική πορεία των Pistols περιορίστηκε στον δίσκο αυτό, μα δέν χρειαζόταν περισσότερο. Είναι ο δίσκος-ορόσημο μιας μουσικής επανάστασης που όμοια της χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ξανασυμβεί.
* Από τον Γιώργο Χούλλη, παραγωγό της εκπομπής Unbalanced Pieces