Μια νυχτερινή εκπομπή που κρατάει 30 + 1 χρόνια. Μια αγάπη που μετράει κατά τι λιγότερο, αλλά ακόμη στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω, μπορεί να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώ.
Μια Τρίτη βράδυ είδαμε να αναδύεται το απαρέγκλιτα στραμμένο προς το μέλλον βλέμμα της Αφροδίτης, αφού η ψυχή δεν πιάνεται, βγάζει φτερά στο κενό, βρίσκει φως κι ουρανό.
Μια Παρασκευή βράδυ συναντηθήκαμε με την ακριβοθώρητη Αφροδίτη και τις ενσυναισθητικές ιστορίες της με κύματα πελώρια, πάθη αληθινά, έτσι της ψυχής τα όρια χάθηκαν ξανά. Ύστερα ανέσυρε απ’τα θυλάκια της μνήμης τον αγαπημένο Βασιλιά -της Καρδιάς μου- για να με πάει σε ένα ταξίδι στο βυθό, να πάρουν οξυγόνο τα μπερδεμένα δίχτυα του μυαλού μου. Και καθ’ όλη τη διάρκεια των τραγουδιών, και των βιωμάτων, μια σκέψη τριγυρνούσε στο μυαλό: Τώρα που πια κανείς δε μοιάζει για σοφός, η αγάπη ίσως ξέρει πώς.
Η αυλαία πέφτει κι ένα μικρό παράπονο τύπου “Δεν έχει άλλο; Αυτό ήταν;” ξεπηδάει, ενώ πατάω γκάζι και γελάς πίσω απ’ το τζάμι, δυόμισι η ώρα κι η νύχτα φωτεινή. Δυόμισι ώρες κράτησε και το πρόγραμμα που μόλις είχε τελειώσει, κυλώντας ευχάριστα, ζεστά, οικεία. Μια ψυχωμένη Αφροδίτη αφήνει τη σκηνή, αλλά αυτή αντί να αδειάζει, μάλλον γεμίζει με όσους νιώθουν πως είν’ η ζωή της άνοιξης λουλούδι κι εσύ το πιο όμορφο που γράφτηκε τραγούδι.
Ιδανικό τέλος (ή αρχή;) για μια αγαπημένη νυχτερινή εκπομπή!
~ M. S. Crosse