Nύχτα,αγρύπνια…
Πάνε μέρες που κοιτώ
και κάνω πως διαβάζω
την δέκατη έκτη σελίδα του βιβλίου.
Βρέχει.
Και χάνομαι.
Μάλλον, υπήρξα βροχή σε μια άλλη ζωή.
Άγρυπνη λέξη ίσως…
Κλείνω το φως
και παραλογίζομαι στον ήχο της.
Έχω μάθει να ζω απ’τους ήχους.
Τους παρατηρώ,δεν τους ακούω.
Βρίσκομαι πίσω από το παράθυρο.
Στο σκοτάδι
στην αμελητέα λάμπα της γωνιάς του δρόμου.
Γίνομαι μια σταγόνα που μουρμουρίζει.
Όπως η κουβέντα που δεν λες
κάτω απ’την ίδια ομπρέλα.
Η απουσία της λέξης…
Μιλάει η βροχή,
σιγοντάρουν οι σταγόνες.
Κοίτα εκείνη τη λακούβα.
Κοίτα πόσες σταγόνες πάνε δίπλα δίπλα…
Η ανάσα μου κρυώνει στο τζάμι.
Βλέπεις;
Θα σε συναντήσω στη βροχή.
Μια σταγόνα εσύ, μια βροχή εγώ.
Και στη ζωή την τώρα
πάλι βροχή θέλω να είμαι.
Σαν εκείνη,
που εξαγνίζει στη διάρκεια
και κορυφώνει στο τέλος.
Ρωτάς για τον ήλιο ε;
Μετά,
που λάμπει…
Αστραφτερή αλήθεια,
γοητευτικές αχτίδες.
Κατοικώ στη νύχτα
και θέλω να μείνω εκεί.
Δε θέλω φασαρία όταν βρέχει.
Να ακούγονται οι σταγόνες ζητώ.
Να μουρμουρίζω
κι εσύ να σιγοντάρεις..
Να μην ξημερώσει
Ναι…
Μια λέξη.
Θα μείνω στη δέκατη έκτη σελίδα του βιβλίου.
Εκείνης τη βροχερής νύχτας
που έμεινα χωρίς ομπρέλα,
η αυτής που βρεθήκαμε στην αγκαλιά της
περιμένοντας να βρέξει…
maro*