Γράφει ο Απόστολος Στάικος
Τρέχοντας βγήκα από την πόρτα του γιατρού, μα δεν του είπα κουβέντα. Ήμουν έγκυος, ήταν άνεργος. Ήμουν 41, ήταν μαλάκας και μεταξύ μας, παραμένει. Κάποια στιγμή του είπα την αλήθεια, αλλά δεν σήκωνε κουβέντα. Παιδιά δεν ήθελε και φώναζε πως δεν μπορούμε να το μεγαλώσουμε. «Παππούδες δεν υπάρχουν και στο σπίτι μπαίνει ένας μισθός» έλεγε και εννοούσε τον δικό μου. Την έκανα τη μαλακία. Με εγκατέλειψε 6 μήνες μετά, αφού βρήκε δουλειά και καινούρια γκόμενα. Με λένε Νίκη.
Πάνω στο ψυγείο βρήκα το αντίο του. Κολλημένο με μαγνητάκι που αγοράσαμε στη Βαρκελώνη. Έγραψε 300 λέξεις για να μου πει μόλις μία, αντίο. Δεν μάσησα. Του ‘στείλα μήνυμα στο κινητό, «Και τι νομίζεις πως άλλαξε στο σπίτι; Ένα τούβλο λιγότερο!». Ενέδωσα στο φλερτ του φοιτητή από τον 3ο που αποδείχθηκε 1ος στο κρεβάτι και επιτέλους έβαψα το σαλόνι καρπουζί. Προχθές συνειδητοποίησα πως τουλάχιστον για κάποιο καιρό, στο σπίτι μου δεν θα ακουστεί η κραυγή «γκοοοολ». Χαμογέλασα. Τώρα πια μπορώ να το πω, η Βαρκελώνη ποτέ δεν μου άρεσε. Είμαι η Βίκυ.
Σε ‘κείνο το μπαρ πηγαίναμε σχεδόν κάθε Πέμπτη. Τελείωνε τα μαθήματα στο φροντιστήριο της Πανόρμου και μέτα στριφτά, ουίσκι και blues… Από τότε που έφυγε δεν βγαίνω για ποτό. Δεν βγαίνω γιατί πρέπει να μιλάς, να λες κάτι. Όταν φίλοι προτείνουν αλκοόλ, αντιπροτείνω σινεμά ή θέατρο. Εκεί τα λόγια είναι λίγα και μετρημένα. Πέρασε ένας χρόνος, όμως στο σπίτι υποδύομαι πως ακόμη ζούμε μαζί. Τον «βλέπω» στη μαύρη πολυθρόνα να μου λέει «Εσύ, εσύ και γω», αυτό είναι το νόημα. Ήμασταν μαζί 25 χρόνια. Μια Παρασκευή βράδυ κάτεβηκε να πετάξει τα σκουπίδια. Δεν ανέβηκε πότε, τον παρέσυρε μια μηχανή. Ήταν 62, είμαι 57. Με λένε Άννα.
«Το λόφο εκείνον τον βλέπεις; Που να ανέβεις στα γόνατα σπίτι δεν μπαίνεις…» φώναξα με όση δύναμη είχα. «Ο Λυκαβηττός είναι κορίτσι μου, ποιος λόφος..» τόλμησε να μου πει, κάθως το τηλεκοντρόλ έπεφτε με δύναμη πάνω στην εξώπορτα που μόλις πρόλαβε να κλείσει. Είμαστε μαζί σχεδόν 2 χρόνια. Έρωτας μεγάλος, αλλά και θορυβώδης. Ηθοποιός εγώ, τραγουδιστής εκείνος. Μαύρο εγώ, το αντίθετο του μαύρου εκείνος. Τον αγαπάω πολύ, αλλά δεν τον αντέχω. Είμαι η Ηλέκτρα.
Με τον θόρυβο και τις φωνές άνοιξαν 3 πόρτες, όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε καυγά του ζευγαριού. «Πάλι τα ίδια» είπαν η Βίκυ και η Άννα, ενώ η Νίκη χαμόγέλασε και κάλεσε τον κύριο και τις κυρίες για καφέ. Εκεί τα είπαν όλα. Μέτα από δύο χωρισμούς, έναν θάνατο και πολλούς κάβγαδες, ο 1ος όροφος της Δουκίσσης Πλακεντίας 28 στους Αμπελόκηπους, συνειδητοποίησε πως δεν χρωστάει άλλα κοινόχρηστα.
Η Νίκη αποφάσισε να υιοθετήσει ένα παιδάκι. Ξεκίνησε την διαδικασία και ελπίζει πως σύντομα δεν θα ζει μόνη. Υπέκυψε και στο φλέρτ του συναδέλφου της από την τράπεζα. Τρίτη βράδυ, ποτάκι στα Εξάρχεια.
Η Βίκυ πρότεινε στον φοιτητή του 3ου να πάνε στη Μαδρίτη. Εκείνος αρνήθηκε να του κάνει τα έξοδα, κάτι που η 35χρόνη γυναίκα εκτίμησε ιδιαίτερα. Της είπε πως μισεί το καρπουζί. Τα σπάσανε. Ακολούθησε και ακολουθεί φανταστικό σεξ. Ο πρώην ζήτησε να γυρίσει, αλλά δεν ζήτησε συγνώμη. Έφαγε πόρτα.
Η Άννα πέρασε από το μπλουζάδικο της Πανόρμου και διαπίστωσε πως έκλεισε. Ήταν Σαββατόβραδο και είπε το ναι. Ποτό με 2 φίλες. «Είμαι καλά, καλύτερα» είπε και ήπιε την πρώτη γουλιά Jameson μετά από καιρό.
Η Ηλέκτρα δεν έλεγε να ανοίξει. «Μωρό μου τι θα γίνει» είπε εκείνος, «Σε μια ώρα ξεκινάει η προπώληση για τη συναυλία και δεν παίζει να βρούμε εισιτήριο» Τίποτα. Δεκά λέπτα μετά, «ρε Ηλέκτρα, η Kate Bush θα εμφανίστεί στη σκηνή μετά από 35 χρόνια. Εσύ πόσες ώρες θα κάνεις να μου μιλήσεις;»
To τραγούδι «Running up that hill» ανοίγει τον 5ο προσωπικό δίσκο της Kate Bush με τον τίτλο «Hounds of Love». Η Kate Bush εμφανίσθηκε στο Hammersmith Apollo του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 2014. ‘Ηταν οι πρώτες συναυλίες, μέτα από 35 χρόνια.
«Το τραγούδι μετά» είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Η ιδέα πρόεκυψε από άσκηση που Γιώργου Ανδρέου στο σεμινάριο τραγουδοποίας του Μικρού Πολυτεχνείου.