Σινεμά κι απόψε. Η ταινία μάλλον αδιάφορη, αλλά ας δώσω μια ευκαιρία σκέφτηκε. «Λόγια και Εικόνες» ο τίτλος του φιλμ, που απλώς γέμισε ακόμα μια νύχτα της Μαίρης.
Όμως μια φράση του πρωταγωνιστή, την κυνηγούσε στην Πατησίων. «Θέλω να ενώσουμε τα στόματα μας» είπε ο Κλάιβ Όουεν στην Ζυλιέτ Μπινόζ. Αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει και η Μαίρη. Να φιλήσει έναν άνδρα, έναν άγνωστο, ενάν ξένο. Ιδανικά, θα ήθελε τα χείλη του να έχουν γεύση από μελομακάρονα και να τον λένε Στράτο. Όμως η λέξη «ιδανικά» δεν σήμαινε κάτι για ‘κείνη, εδώ και πολύ καιρό.
Προπαραμονή Χριστουγέννων, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο δρόμος έρημος. Στο βάθος δύο φώτα αναβοσβήνουν. Ένα μπλε και ένα κόκκινο. Πρόκειται για φώτα περιπολικού και ασθενοφόρου. Πλησιάζει. Στην πολυκατοικία αυτή ζει ο κύριος Πέτρος. Όχι πια. Κάποιος, κάποιοι, τον ακολούθησαν από το ΑΤΜ της τράπεζας και του επιτέθηκαν, όταν εκείνος ξεκλείδωνε την πόρτα του διαμερίσματος του. Το δώρο Χριστουγέννων του μακαρίτη, τώρα στρώνει άλλα τραπέζια.
Έχει ένα γιο, ζει στο Σαν Φρανσίσκο. Κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει. Δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας, βλέπει την κυρία Αμαλία να κλαίει. 30 χρόνια γείτονες, δεν είναι λίγα. Πόσες φορές του ζήτησε ζάχαρη, όλο αυτό τον καιρό. Πόσες φορές μοιράστηκαν την αγωνία για τα ακριβά κοινόχρηστα..
Ο κύριος Πέτρος ήταν φίλος με τον πατέρα της Μαίρης, που απεβίωσε πρόπερσι. Κομψή λέξη το «απεβίωσε» δεν νομίζεις;
Η μοναξιά πάλι, καθόλου λεπτή και καθόλου κομψή. Απλή, σκληρή και απόλυτα δική της. Η Μαίρη είναι 38 και με ένα διαζύγιο στο κουδούνι. Θέλω να πω, πως εκεί το κατάλαβε πραγματικά, εκεί το ένιωσε. Όταν έφυγε το όνομα του άντρα της και μπήκε πάλι του πατέρα της. Όμως κι εκείνος πέθανε (τέρμα οι ευγένειες). Ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο της οικογένειας, αλλά μάλλον την πάτησε. Διότι πάντα αγαπούσε τη Νομική, αλλά όχι τα δικαστήρια. Βασικά θα ήθελε να έχει ένα αδερφό, ώστε να του πασάρει την δουλειά.
Οπότε σινεμά. Γνωρίζει όλες τις αίθουσες και τα αγόρια του ποπ κορν. Δεν ξέρω πως, αλλά πάντα αγόρια τις δίνουν λευκό κρασί και αλατισμένο καλαμπόκι. Ένας της χαμογέλαει κιόλας. Τον λένε Στράτο και δουλεύει σε σινεμά του κέντρου. Ψηλός, ευγενικός με λακάκια στα μάγουλα. Εκείνη μελαχρινή με κοκάλινο σκελετό και στρογγυλά γυαλιά Καθημερινές λένε και καμιά κουβέντα. Σαββατοκύριακο δεν παίζει.
Παραμονή Χριστουγέννων. Αν μπορούσαν, τα στολισμένα δέντρα της Αθήνας θα ανέβαιναν στο βουνό. Κωμωδία ή δράμα; Δεν με νοιάζει, θέλω να δω τον Στράτο και να βρούν τους δολοφόνους του κυρίου Πέτρου. Πήρα τηλεφωνο τον γιο του, έρχεται αύριο. Θέλω να δω τον Στράτο. Δεν κατάλαβα γιατί η ζωή μου άδειασε από ανθρώπους. Έκανα λάθη. Να βγούμε για ποτό να σου πω τι και πως. Να μου πεις και εσύ όμως.
«Μπόνυ και Κλάιντ» στις αίθουσες. Επετειακή έκδοση, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από το πρώτο πιστολίδι. Δεν θα σκεφτώ πόσες φορές έχω δει το φιλμ, αλλά με ποιον θέλω να το δω για ακόμη μια φορά.
Χριστούγεννα. Ποπ κορν και λευκό κρασί. Θα είμαι 5η σειρά, θέση 9. Έλα.
Η «Μαίρη» του Παύλου Παυλίδη, βρίσκεται στην τελευταία του προσωπική δουλειά, «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί».
«Το τραγούδι μετά» είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Η ιδέα πρόεκυψε από άσκηση που Γιώργου Ανδρέου στο σεμινάριο τραγουδοποίας του Μικρού Πολυτεχνείου.
Γράφει ο Απόστολος Στάικος