Editorial σε δύο μέρη…
μέρος α)
Στην πραγματικότητα η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον οι καλλιτέχνες.
Κάποτε ήταν οι άνθρωποι που πήραν χρωματιστό χώμα στα χέρια τους και σχεδίασαν πρόχειρα στον τοίχο της σπηλιάς τους ένα βουβάλι.
Σήμερα μερικοί αγοράζουν χρώματα και σχεδιάζουν αφίσες για τους τοίχους.
Δεν έκαναν και δεν κάνουν μόνον αυτά αλλά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δεν βλάπτει να ονομάζουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες τέχνη, όσο θυμόμαστε πως η λέξη σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς καιρούς και τόπους…
…Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να βλέπουν σ’έναν πίνακα ότι τους αρέσει να βλέπουν και στην πραγματικότητα…
…Αυτή όμως η προτίμηση για τα όμορφα και θελκτικά θέματα μπορεί να γίνει εμπόδιο, αν μας κάνει να απορρίπτουμε έργα επειδή το θέμα τους είναι λιγότερο ελκυστικό… .
(ένα ελάχιστο απόσπασμα από το «Χρονικό της Τέχνης» του E.H.Gombrich, εκδόσεις «μορφωτικό ίδρυμα εθνικής τραπέζης)
μέρος β)
Αφού κατέβηκαν οι πίθηκοι από τα δέντρα και έμαθαν να εκτοξεύουν αιχμηρά αντικείμενα, αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε σπήλαια για προστασία, όχι μόνο από τα μεγάλα αρπακτικά αιλουροειδή αλλά και από τα στοιχεία της φύσης, καθώς άρχισαν να χάνουν το τρίχωμα του πιθήκου.
Τελικά άρχισαν να αποτυπώνουν τις κυνηγετικές φαντασιώσεις τους στα τοιχώματα των σπηλαίων με τη μορφή εικόνων, πρώτα σαν μια προσπάθεια πρακτικής μαγείας και αργότερα για την απρόσμενη ικανοποίηση που ανακάλυψαν στην καλλιτεχνική δημιουργία.
Ο χρόνος περνούσε. Η τέχνη κατέβηκε από τους τοίχους και μετατράπηκε σε τελετουργία. Η τελετουργία έγινε θρησκεία. Η θρησκεία γέννησε την επιστήμη. Η επιστήμη οδήγησε στις μεγάλες εταιρείες. Και οι μεγάλες εταιρείες, αν συνεχίσουν τη σημερινή άλογη και αδηφάγα τροχιά τους, μπορεί να οδηγήσουν πίσω στις σπηλιές όσους έχουν την τύχη να επιζήσουν από την καταστροφή.
(σύνοψη της ανθρώπινης ιστορίας από την Μίχο, ηρωίδας του Τομ Ρόμπινς στο βιβλίο του «Villa Incognito» εκδ. Αίολος)
Have a nice summer
Vagg