Μια μικρή ιστορία (μου)…
Πριν λίγες μέρες, έξι του Δεκέμβρη έγραφε το ημερολόγιο, είδα σε διάφορες αναρτήσεις στο internet «Πέρασαν 21 χρόνια χωρίς τον Παύλο Σιδηρόπουλο».
Ήταν Σάββατο πρωί, 7 Δεκέμβρη του ’90 που το έμαθα. Είχα κανονίσει με ένα φίλο, δεκαοκτάχρονα τότε, να πάμε να τον δούμε για πρώτη φορά, στο Αν στα Εξάρχεια δυο μέρες μετά, τη Δευτέρα. Δεν τον είδαμε ποτέ τελικά. Για μας, που τότε ψάχναμε τη μουσική, ήταν το τοπικό ροκ είδωλο, τον ακούγαμε στα μπαρ στο Περιστέρι τα βράδια και θέλαμε να τον δούμε από κοντά.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε downloading ούτε καν cd, κάθε Σάββατο που δεν είχαμε δουλειά (πριν το στρατό ακόμα), ραντεβού στη στάση, κατά τις δέκα συνήθως, και βουρ στο κέντρο για βινύλια ή και καμιά κασέτα. Ο τρίτος της παρέας δεν άκουγε ροκ δεν αγόραζε δίσκους, ερχόταν για τον καφέ που συνήθως ακολούθαγε. Ήταν όμως «μέσα» στα πράματα από τότε. Ήρθε και μας είπε λοιπόν «ρε το μάθατε, πέθανε ένας του ροκ, Παύλος νομίζω λεγότανε»!!! Συντριβή, δεν ξέρω γιατί απλά έτσι ένοιωσα, δεν τον ξέραμε καλά τότε τον Παύλο, αργότερα τον μάθαμε καλύτερα, άφησε κληρονομιά, τα τραγούδια του, την αλήτικη(?) αυθεντικότητα του. Στο παρατρίχα δεν είδαμε τον Παύλο ρε γμτ.
Τότε λοιπόν και λίγο αργότερα, υπήρχαν μόνο δίσκοι, θυμάμαι απέναντι στους Διόσκουρους, το καφενείο στο Μοναστηράκι, στο πεζοδρόμιο. Εκεί άπλωναν τους δίσκους τους για πούλημα, οι τωρινοί καταστηματάρχες δισκοcddvdάδικων του Μοναστηρακίου και του κέντρου γενικότερα. Βρίσκαμε νέο δίσκο με ένα χιλιάρικο ή και λιγότερο καμιά φορά. Δεν παίρναμε πολλούς, δύο άντε το πολύ τρεις αν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ένα περιοδικό (το ΠΟΠ + ΡΟΚ στα καλά του τότε), κάνα δυο fanzine για βοήθεια και έξω στην αναζήτηση. Με ζέστη, με κρύο, σκέτη απόλαυση. Είχαμε «δισκοπάθεια» που έλεγε ένας φίλος. Το μεσημέρι στο σπίτι οι δίσκοι «έλιωναν» στο πικάπ, μαθαίναμε τα τραγούδια απέξω, το βράδυ τα συζητούσαμε και το επόμενο Σαββατοκύριακο φτου και απτήν αρχή.
Από τότε λοιπόν πέρασαν πολλά χρόνια, οι δίσκοι γίνανε πολλοί, μπήκαν και τα cd στο σπίτι, έχουν και αυτά μια σεβαστή γωνιά όπως και τα mp3 εκεί σε ένα μικρό κουτάκι.
Είμαι πολύ τυχερός που αυτή η τεχνολογική εξέλιξη δημιούργησε μεταξύ άλλων και τα web radios και όλα αυτά που έχω μαζέψει και έχω μάθει και μαθαίνω ακόμα, από τα τραγούδια του Παύλου και τον Tom Waits μέχρι τους Fuzztones και τους Black Keys μπορώ και τα μοιράζομαι με κόσμο πλέον και ένα όνειρο παιδικό είναι πια μια πραγματικότητα!!!
Vagg