….Βουίζεις και συ με τις μέλισσες στην αρχή της  Άνοιξης κι εμένα η καρδιά μου τρέμει,τρέμει η καρδιά μου και κατρακυλά σαν άστρο που ξεκόλλησε και πάει,

βουιζεις με τις  μέλισσες και τραγουδάς με τα μυγάκια των κήπων,σ’ακούω που τραγουδάς,κι ευτυχώς σε βλέπω κιόλας,

ανοίγω τα μάτια μου να σε χωρέσω κι όλο κάτι μου ξεφεύγει,ένας κήπος απ΄τη μια,λίγη θάλασσα απ’την άλλη,καθρεφτίζομαι στη θάλασσα σου,καιτο πιο πολύ που θέλω να ‘μαι κι εγώ ένας τόσος καθρέφτης,τόσος σαν αναστεναγμός,

ν’αποτυπώσω την εικόνα σου,της Άνοιξης και του χειμώνα,του φθινοπώρου και του ζεστού καλοκαιριού,που υπάρχουν γιατί υπάρχεις και γιατί υπάρχεις δικαιολογώντας την ύπαρξη όλων των ωραίων πραγμάτων αυτής εδώ της πλάσης.

Βουίζεις και συ,χαρά μου,απο μακριά,αλλά εγώ σ’ακούω.Και σε βλέπω κιόλας.Ευτυχώς.Σε βλέπω.

mare