Κοιτάω έξω από το παράθυρο, το βουνό απέναντι.
Τα μισά δέντρα είναι μαύρα από την καλοκαιρινή πυρκαγιά, τα άλλα μισά πράσινα.
Ακούω ένα τραγούδι ενός γιουγκοσλαβικού συγκροτήματος,
(το γνωστό μας ederlezi στη γλώσσα των Ρομά, που σε κάποιες γλώσσες λέγεται durdevdan),
που μιλάει για τη γιορτή του Αγ. Γεωργίου, όπου σε κάποιες χώρες των Βαλκανίων,
φαντάζομαι και όχι μόνο,
τη συγκεκριμένη μέρα γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης.
Πριν δύο χρόνια είχα βρεθεί σε ένα παραλιακό χωριό της Ιταλίας τη μέρα αυτή.
Στην παραλία είχαν φτιάξει έναν τεράστιο σωρό από κλαδιά και ξύλα και τους έβαλαν φωτιά.
Φύσαγε όμως αέρας και χρειάστηκε να έρθει η πυροσβεστική, για να μην γίνουμε όλοι μαζί παρανάλωμα δίπλα στη θάλασσα. Ειρωνεία ε;
Και κάπως έτσι, με ένα τραγούδι, μπερδεύονται στο κεφάλι μου η φωτιά, η άνοιξη, μια φυλή που έχει ερωτευτεί την ελευθερία, και τα δέντρα που προσπαθούν να ξαναγίνουν πράσινα.
Και ξέρεις κάτι;
Θα τα καταφέρουν.
Εκείνο που δεν θα καταφέρει κανείς, είναι να ξαναφέρει στη ζωή το τσιγγανάκι.
Ναι, αυτό που σκοτώθηκε προχθές.
Άρτεμις