Τρίτη βράδυ, λίγες μόλις ώρες πριν τη Γενική Απεργία της Τετάρτης
και δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα.
Πέραν απ’τις προβοκάτσιες, τα χημικά
και τον γενικότερο πανικό που επικρατεί σ’αυτές τις περιπτώσεις
-πράγμα που απεύχομαι, μα την ίδια στιγμή είναι πολύ πιθανό.
Η σκέψη μου γυρίζει γύρω απ’το τι γίνεται μετά.
Πες, ότι το Μεσοπρόθεσμο δεν υπογράφεται.
H κυβέρνηση πέφτει,
ανεβαίνει μια άλλη -εμπριμέ χρώματος-
διαγράφει το χρέος,
ανοίγει την αγορά,
έπειτα χαρά, φαγητό, ποτό, σεξ και ύπνο.
Και μετά;
Τι γίνεται μετά;
Για να μην παρεξηγηθώ,
δεν θεωρώ τους αγώνες μάταιους.
Ούτε οι Λαϊκές Συνελεύσεις, τα συνθήματα
και οι ελπίδες που γεννούν είναι μάταια.
Μάταιο, δεν είναι αυτό που κάνεις σήμερα.
Αλλα αυτό που θα κάνεις αύριο.
Χρόνια πριν, πολύ πριν το σήμερα,
ήταν -εντελώς φυσικά- το χθες.
Τότε, ο κόσμος υπόμενε
όλα αυτά που υπομένεις εσύ σήμερα.
Το ποτήρι ξεχείλισε και μαζί του οι δρόμοι.
Η Ιστορία λέει, πως λίγο μετά
τους (τότε) αγώνες, τα συνθήματα και τις ελπίδες
υποδέχτηκαν τσιτάτα όπως:
”Τσοβόλα δώστα όλα”, ”Περήφανα Γηρατειά”
και άλλα πολλά που εσύ, ίσως θυμάσαι καλύτερα.
Περήφανα και βιαστικά, τα ζητωκραύγασες, τα μοσχοδέχτηκες
και τα απήλαυσες.
Έστω και δανεικά.
Γιατί σε διαβεβαίωναν: ”Λεφτά υπάρχουν”.
Μ’αυτά και μ’αυτά,
στήθηκε ένα πολιτικό σκηνικό -κυρίως ανταλλακτικού χαρακτήρα- του τύπου:
Σου δίνω ψήφους, δώσμου δουλειά, καλύτερη θέση.
Σου δίνω έργο, τα τρώμε τα δυό μας.
Κουκούλωσέ το, σε κάνω μεγαλοδικηγόρο, καναλάρχη, Αρχιεπίσκοπο….
και (συμ)μαζεμό δεν έχει.
Πράγματα γνωστά. Ελληνικά. Σχεδόν φυσικά.
Που όμως, κάθε φορά που τα ‘βλεπες να φιγουράρουν στα πρωτοσέλιδα και το κεντρικό δελτίο
ένιωθες να σοκάρεσαι, σχεδόν να μη το πιστεύεις!
Οπότε με τη σειρά σου, έτρεχες να ψηφίσεις τους επόμενους
που λίγα χρόνια πριν ήταν οι προηγούμενοι.
Τώρα, τι θα κάνεις;
Προηγούμενος και επόμενος
κηρύσσουν διάλυση στη πλάτη σου.
Σκύβεις ή κάνεις μια απότομη και τους πετάς;
Ένας κύριος που διαβάζω πρόσφατα είχε πει:
”Εσύ ο ίδιος οδηγείς τον εαυτό σου στη σκλαβιά”
Που θα’πρεπε να μεταφράζεται ως,
εσύ ο ίδιος πρέπει να βγεις απ’αυτή
και όχι ως, εκείνος, εκείνοι να σε βγάλουν απ’αυτή.
Σύμφωνα μ’αυτόν τον κύριο λοιπόν,
αυτό επιτυγχάνεται, όταν έχεις
παιδεία, υγεία, δουλειά, κάνεις σεξ και διαβάζεις
για να’χεις άποψη και λόγο σ’ όλα τα προηγούμενα.
Αν παρατηρήσες τα δύο πρώτα όπου να’ναι πωλούνται.
Η δουλειά παίρνει το δρόμο της δουλείας, της τρομοκρατίας ή της ανεργίας.
Το σεξ, λόγω έλλειψης των άνωθεν, γίνεται και αυτό ελλειπτικά.
Ενώ το τελευταίο, παίρνει τον κατήφορο μαζί με όλα όσα θα μπορούσε
να επιφέρει για την υγεία των παραπάνω.
Σήμερα, μπορείς να τα πάρεις πίσω.
Αύριο να τ’ αξιοποιήσεις και μεθαύριο να τα παραδώσεις στους επόμενους.
Με την ευχή, να κάνουν τα ίδια.
Όχι ακριβώς, μα κάπως και προς το καλύτερο.
Διαφορετικά, όπως γράφουν οι τοίχοι της πόλης,
”θα’ρθουν τ’ αύρια να διώξουν τα σήμερα”.
….Και ξανά-μανά.
Wizzz
(ο κύριος που διαβάζω και ξαναδιαβάζω είναι ο Βίλχεμ Ράιχ,
”Άκου ανθρωπάκο” το βιβλίο απ’ όπου τα δανείστηκα)
More Posts for Show: