γράφει ο Νίκος Μάρος
Όταν ο φίλος Σπύρος Καλετσάνος μου ζήτησε να γράψω κάτι για το Music Society με αφορμή τα 10 χρόνια του, αναδύθηκε μια δυσκολία που έχω από παιδί. Αυτήν του να μην μπορώ να ξεκινήσω να μιλώ ή να γράφω για κάτι που είναι σημαντικό για μένα, κάτι το οποίο αγαπάω πολύ. Δεν βρίσκω λόγια γιατί πάντα πέφτω στην ίδια παγίδα. Νομίζω ότι ο πρόλογος πρέπει να είναι κάτι εντυπωσιακό, κάτι “βαθύ” που θα συμπυκνώνει όλα μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Είναι σα να έχεις ένα αυτοκίνητο που θέλεις να τρέξει αλλά αντί να βάλεις την πρώτη για να ξεκινήσει πας κατευθείαν στην πέμπτη! Έτσι φυσικά δεν πας πουθενά.
Για τα σημαντικά όμως πράγματα στην ζωή δεν χρειάζονται ούτε ευφάνταστα λόγια,ούτε βαρύγδουπες λέξεις και άλλα τέτοια φοβερά και τρομερά! Χρειάζεται να είσαι απλός.
Απαντώντας λοιπόν στο ερώτημα ” τι ήταν(και είναι) και τι εκπροσωπούσε για εμένα ο MS” η απάντηση είναι απλή. Ήταν ένας χώρος που μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω ένα όνειρο μου (το να είμαι ραδιοφωνικός παραγωγός), που μου επέτρεψε να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Ένας χώρος που σου επιτρεπόταν να μιλήσεις ,να αγκαλιάσεις, να θυμώσεις, να τσακωθείς, να χαρείς, να έρθεις κοντά, να μείνεις λίγο πιο μακρυά, να μοιραστείς, να σκεφτείς, να γνωρίσεις, να ανασάνεις χωρίς να υπάρχει κανένας περιορισμός εκτός από αυτόν που εμείς οι ίδιοι βάζαμε στον εαυτό μας. Για σκεφτείτε ότι σε αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο που ζούμε όλα τα παραπάνω που τα θεωρούσαμε αυτονόητα διακυβεύονται, διαπραγματεύονται και μπαίνουν σε κίνδυνο. Στο MS απλά υπήρχαν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να φοβάσαι ότι θα τα χάσεις.
Ο MS ήταν οι μουσικές, τα σεμινάρια, τα party, οι συνελεύσεις, οι δράσεις του. Κυρίως όμως ήταν οι άνθρωποι του, όλοι όσοι πέρασαν, έμειναν ή έφυγαν. Ένα πανέμορφο και πολύχρωμο ανθρώπινο μωσαϊκό γεμάτο ξεχωριστούς χαραχτήρες, ιδιαίτερες προσωπικότητες. Με κάποιους γίναμε φίλοι, με άλλους απλά ήρθαμε πιο κοντά και με άλλους δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε. Δεν πειράζει όμως έτσι είναι η ζωή.
Ο ΜS ήταν και είναι είναι ένα κομμάτι της ζωής, της δικής μου ζωής, τόσο πολύτιμο που δεν το θέλω να το κρατήσω για μένα αλλά θέλω να το μοιραστώ με όσους περισσότερους μπορώ. Ήταν και είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για το πως πρέπει να είμαστε και να ζούμε.
Ευχαριστώ Σπύρο, Κατερίνα, Δανάη, Ελίνα, Ειρήνη, Θάλεια, Σταμάτη, Έλενα, Αλεξάνδρα, Κωστή, Μαρία, Μαριλού, Βάντα, Στέλλα, Δώρα, Απόστολε, Λήδα, Γιάννη, Σοφία, Ρόζα, Γιώργο, Αλέξη, Αλέκο…
Ευχαριστώ MS και καλή αντάμωση.
Scott Walker – The Old Man’s Back Again
Laura Mvula – You Work for Me
Σεμέλη Παπαβασιλείου – Αύγουστος