Ο Μάης έφερε έναν καύσωνα, μπόλικες βροχές, το τέλος της καραντίνας και την επιστροφή των παραγωγών του Music Society στο στούντιο μετά από καιρό. Στον ερχομό τους, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο καλάθι δίπλα στην είσοδο, άφηναν το αγαπημένο τους κομμάτι για τον μήνα που φεύγει. Όλα τα τραγούδια που συγκεντρώθηκαν αποτελούν το ιδιαίτερο μουσικό μωσαϊκό του Μάη 2020. Απολαύστε το!
Νίκος Ταλεμόπουλος (Άγρυπνοι στην Αθήνα)
Woods – Just to Fall Asleep / “Strange to Explain”, 2020
Ένας από τους καλύτερους δίσκους για φέτος είναι το Strange to Explain των Woods. Στο γνωστό τους ήρεμο ύφος, όλα τα κομμάτια είναι πολύ όμορφα, αλλά το Just to Fall Asleep ξεχωρίζει.
ToSofoPaidi (blanketed by static)
Ane Brun – Feeling Like I Wanna Cry / “Feeling Like I Wanna Cry”, 2020
Ακόμα κι αν η καραντίνα τέλειωσε(;) το γενικό συναίσθημα εξακολουθεί να είναι αυτό της ασφυξίας. Η Ane Brun στο Feeling Like I Wanna Cry καταφέρνει να ενσωματώσει όλη την παραπάνω αίσθηση στους στίχους της.
This world is burning in my eyes
I try to aim for the light,
But when I look up, it’s still dark
Duke Zappa (Famous Last Words / Bar το Ναυάγιο)
Bruce Springsteen – American Skin (41 shots) / “High Hopes”, 2014
You can get killed just for living in your American skin
Παναγιώτης Φέτσης (Precious Cargo)
Lord Buffalo – Raziel / “Tohu Wa Bohu”, 2020
Ακροβατώντας ιδανικά στο μεταίχμιο μεταξύ All Them Witches και Bad Seeds, τούτοι εδώ οι Τεξανοί έχουν πλέον την αμέριστη προσοχή μας.
ΠιΖήτα (HUMBAonair / WeThePeople)
Social Waste – Corto / “Σύνορα”, 2020
Κι εκεί που μετράω τις ημέρες – σε αναστολή ολάκερη η ζωή – σκάει η είδηση, πως οι Social Waste κυκλοφορούν το νέο δίσκο τους. Δεν έχω ασχοληθεί όσο θα έπρεπε. Το βάζω να το ακούσω αφού πρώτα όμως έχω ακούσει το προηγούμενό τους! Και παθαίνω πλάκα. Επιλέγω, όμως το Corto επειδή αυτές τις εβδομάδες ξεψάχνισα τα άλμπουμ του που μάζευα, κι έριξα μια ελαφρά μελέτη στον Κο Μαλτέζε.
(τις ευχαριστίες μου σε Βαγγέλη & Μανώλη, για την επίδρασή τους…)
Καπυμπάρα (Agit Pop)
Winston ‘Niney’ Holness – Blood And Fire / “Blood And Fire”, 1971
Ο Τζαμαϊκανός Winston Holness, γνωστός και ως ‘Niney’ (καθώς είχε εννιά δάχτυλα, λόγω εργατικού ατυχήματος) ή ‘The Observer’, έβγαλε το 1971, με την οικονομική βοήθεια του Clancy Eccles, στην δικιά του πλέον εταιρεία, την μεγαλύτερή του επιτυχία: Πρόκειται για το Blood & Fire, τραγούδι που άνοιξε τον δρόμο για τα γεμάτα κοινωνικά συνειδητοποιημένο θρησκευτικό θυμό κομμάτια, που κυριάρχησαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 στο νησί, εκφράζοντας ένα ευρύτερο αίσθημα κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας. Το ρεφραίν είναι κλεμμένο από το Love Light του Bob Marley, αλλά παίρνει άλλη διάσταση, έξω από το αρχικό ερωτικό περιεχόμενο, περιγράφοντας ένα αποκαλυπτικό σκηνικό. Το θυμήθηκα βλέποντας τις φλόγες να τυλίγουν το αστυνομικό τμήμα της Μιννεάπολης…
There is no more water to put out the fire
Let it burn, let it burn, let it burn, burn, burn
Blood, blood, blood, blood and fire
Judgement has come, and mercy has gone
All weakheart shall lick out and spit up
All righteous shall stand.
Σπύρος Καλετσάνος (Noir)
Erroll Garner – Misty / “Misty” (1954)
Ζώντας στο σήμερα σ’ ένα ομιχλώδες και ασαφές τοπίο, όπου επικρατεί ο φόβος, η έλλειψη επαφών και οι θεωρίες συνωμοσίας, σκέφτηκα πως το Misty ταιριάζει απόλυτα. Jazz standard και διαμάντι από το 1954, όπως το πρωτοεμφάνισε ο Erroll Garner παρέα με το πιάνο του και το trio του, ”δένει” με άλλα 2 συμβάντα αυτού του μήνα -έστω και επετειακά. Και τα 2 έχουν να κάνουν με το film Play Misty For Me του ’71, πρώτη σκηνοθετική απόπειρα -πολύ πετυχημένη- του Clint Eastwood. ο οποίος την τελευταία μέρα του Μάη κλείνει τα 90 του χρόνια. Εκείνη την ταινία την είχαμε προβάλει στο σαλόνι του Music Society μια πενταετία πριν, μετά από μια πολύωρη εκπομπή με πολλούς παραγωγούς στο studio. Εκείνη η ανάμνηση είναι μια από τις πολλές των 10 ετών του σταθμού που έκλεισε στις 3 του μηνός. Το Misty βάφτισε το film και οι μελωδία του ακουγόταν κατά τη διάρκειά του, ευφραίνοντας τις καρδιές και τα ώτα μας.