γράφει ο Απόστολος Στάικος

Η ιδέα ενός κειμένου για το Music Society με παιδεύει εδώ και αρκετές ημέρες. Είναι μια ιστορία που έχει τελειώσει αρά κάνω απολογισμό ή μια αλήθεια που υπάρχει ακόμα στη ζωή μου;

Στο μακρινό 2009, ήμουν από εκεί νους που δεν πίστευαν στην ιδέα ενός συνεταιριστικού ιντερνετικού ραδιοφώνου. Η ζωή απέδειξε πως έκανα μεγάλο λάθος και πραγματικά χαίρομαι για αυτό. Από το 2010 ως και το 2016, η «Κοινωνία της Μουσικής» υπήρξε το δεύτερο μου σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Κτενά. Ραδιοφωνικές εκπομπές, συνεντεύξεις, σεμινάρια, συνελεύσεις, σφουγγάρισμα, γέλια, κόντρες και αμέτρητες μπύρες. Βασικά, πολλοί ωραίοι άνθρωποι με τους οποίους συνδημιουργήσαμε μια όμορφη και δυναμική κολεκτίβα. Βεβαίως, υπήρξαν και λίγοι μαλάκες, αλλά μάλλον είναι είδος που ευδοκιμεί και στον ελεύθερο ραδιοφωνικό αέρα. Στο Music Society χώνεψα τι σημαίνει διάλογος, σύνθεση και συμβιβασμός. Άρα έγινα καλύτερος άνθρωπος και μάλλον καλύτερος δημοσιογράφος. Άκουσα πολλή μουσική και έκανα πράγματα που ποτέ μου δεν πίστευα πως θα κάνω, όπως αφισοκόλληση στα Εξάρχεια εν μέσω καταιγίδας. Με πολύ κόπο και δουλειά, καταφέραμε να φτιάξουμε έναν καλό σταθμό, αλλά και να φέρουμε κοντά μας σημαντικούς ανθρώπους του ραδιοφώνου. Περάσαμε καλά και δύσκολα, αποκτήσαμε φίλους και απολαύσαμε νύχτες στην ταράτσα με θέα την φωτισμένη Ακρόπολη. Αποχώρησα λίγο μετά την αναχώρηση μας από την Κτενά. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, μα ήταν και η σωστή. Για μένα, το κεφάλαιο της αυτοδιαχείρισης είχε κλείσει. Το ραδιόφωνο δεν μου λείπει, μα μου λείπουν οι άνθρωποι. Βρισκόμαστε που και που, θυμόμαστε τον σταθμό και μοιραζόμαστε τα νέα μας. Θέλω να βλεπόμαστε πιο συχνά, να πίνουμε, να τρώμε και να τραγουδάμε (κυρίως να πίνουμε).

Ευτυχώς η αποχώρηση πολλών ιστορικών στελέχων δεν έφερε και το τέλος του σταθμού. Το Music Society συνεχίζει σε νέο χώρο, με νέα ομάδα και παραμένει ένα ζωντανό κύτταρο με ωραίους και δημιουργικούς ανθρώπους. Οι «παλιοί» το παρακολουθούμε από κοντά και μακριά με καμάρι, περηφάνεια και κάποιες ενοχές γιατί επιλέξαμε μια άλλη πορεία. Όσο για το ερώτημα στις πρώτες φράσεις αυτού του κειμένου, αφού υπάρχει αγάπη, υπάρχει και αλήθεια. Κι όπου αγάπη και αλήθεια, τελικά παρόν και μέλλον.

Χρόνια μας πολλά και καλή αντάμωση σε κρασοκαταστάσεις και ραδιοφωνικό αέρα!