Με ρωτάς: «τι κάνεις;» Καλά… Πάντα απαντάω «καλά»!….Τι καλύτερο και πιο εύκολο από ένα ευγενικό, μονολεκτικό «καλά»…
Γιατί δεν μπορώ..γιατί δεν προλαβαίνω να χωρέσω σ’ αυτά τα λίγα – κατά συνθήκη – λεπτά..να σου συλλαβίσω τις μουσικές μου…να σου τραγουδίσω τις εικόνες μου…
Έχεις λίγο χρόνο; Να…να σου σφυρίξω τον ρυθμό που μου έχει κολλήσει τελευταία; Είναι – μάλλον- πορτοκαλί στ αυτιά μου…(λίγες μέρες πριν, ήταν βιολέ…όπως η ώρα που χτύπησε εκείνο το τηλέφωνο!)
Εχθές περπάτησα στο κέντρο – ο δρόμος ήταν κίτρινος…διαπεραστικά κίτρινος! Αλλά ευτυχώς με έβγαλε σε έναν κήπο..εξαιρετικά μπλε!!…όπως και οι φωτογραφίες που βγάζαμε όλο το απόγευμα – θυμάσαι εκείνο το φως, όλο βιολιά, που έμπαινε από τα ξύλινα στόρια;…μετά, θυμάσαι μετά που όλα έγιναν κόκκινα;…
Έχω ακόμη να σου πω,ουουουου…μα δεν ξέρω αν το πετυχαίνω…θέλει τέχνη* σου λέω να περιγράφεις τη ζωή!!
[…..] Το ΚΙΤΡΙΝΟ, ανησυχεί τον άνθρωπο, τον κεντρίζει, τον διεγείρει….Η ιδιότητά του αυτή, που έχει μεγάλη κλίση σε πιο ανοιχτούς τόνους, μπορεί να φτάσει σε ανυπόφορο στο μάτι και στο θυμικό ύψος και δύναμη. Με την ένταση αυτή ηχεί, παρόμοια, όπως ο διαπεραστικός ήχος της σάλπιγγας ή ένας υψηλός ήχος φανφάρας.
Το κίτρινο μέσω του μπλε, παίρνει έναν αρρωστημένο τόνο….είναι όπως η τρελή σπατάλη των τελευταίων δυνάμεων του καλοκαιριού στη ζωηρή φυλλωσιά του φθινοπώρου, από την οποία αφαιρείται το κατευναστικό μπλε και ανεβαίνει στον ουρανό.
Όσο βαθύτερο γίνεται το ΜΠΛΕ, τόσο περισσότερο καλεί τον άνθρωπο στο άπειρο, εγείρει εντός του την νοσταλγία για το καθαρό και τελικά για το υπεράνω των αισθήσεων. Είναι το χρώμα του ουρανού, έτσι όπως τον φανταζόμαστε στο άκουσμα της λέξης «ουρανός».
Μουσικά αναπαριστάμενο, το ανοικτό μπλε είναι όμοιο μ’ έναν αυλό, το σκούρο με ένα τσέλο, προχωρώντας ολοένα βαθύτερα με τους εξαίσιους ήχους ενός κοντραμπάσου – σε βαθύτερη, πιο πανηγυρική μορφή, μπορεί ο ήχος του μπλε να παραβληθεί με εκείνον ενός μπάσου αρμόνιου.
watch?v=GdEmW5xZkUY&feature=related
Το απόλυτο ΠΡΑΣΙΝΟ, είναι το πιο κατευναστικό χρώμα που υπάρχει…Η παθητικότητα είναι η πιο χαρακτηριστική ιδιότητα του, ενώ αρωματίζεται η ιδιότητα αυτή και από έναν κάποιο κορεσμό, μια αυτοικανοποίηση.
Γι αυτό είναι στο βασίλειο των χρωμάτων, ό,τι είναι στο ανθρώπινο βασίλειο η επονομαζόμενη «μπουρζουαζία»: ένα ακίνητο, ευχαριστημένο με τον εαυτό του, κλειστό προς όλες τις κατευθύνσεις στοιχείο.
Όταν βγαίνει από τη θέση ισορροπίας του κι αρχίσει να υπερισχύει σ αυτό το κίτρινο, γίνεται πιο νεανικό, ζωηρό και χαρούμενο – εμφανίζεται πάλι μια ενεργητική δύναμη. Εμβαθυνόμενο, αντίθετα, με την υπερίσχυση του μπλε, αποκτά ένα τελείως διαφορετικό ήχο, γίνεται, σοβαρό..στοχαστικό…
Μουσικά θα χαρακτήριζα το απόλυτο πράσινο με ήρεμους, μακρόσυρτους, μέσου βάθους ήχους βιολιού.
Το ΚΟΚΚΙΝΟ, όπως το φαντάζεται κανείς, σαν ένα δίχως όρια, χαρακτηριστικά ζεστό χρώμα…που παρόλη την ενεργητικότητα και την έντασή του μαρτυρεί μια έντονη νότα σχεδόν ενσυνείδητης τεράστιας δύναμης. Υπάρχει σ’ αυτόν τον κοχλασμό και το πυράκτωμα, εντός του κυρίως και πολύ λίγο προς τα έξω, μια, για να το πω έτσι, ανδρική ωριμότητα…
Το ανοικτό ζεστό κόκκινο, π.χ. εγείρει συναισθήματα δύναμης, ενεργητικότητας, δραστηριότητας, αποφασιστικότητας, χαράς, θριάμβου…Θυμίζει και αυτό μουσικά τον ήχο από φανφάρες, ενώ συνηχεί και η τούμπα – πείσμων, φορτικός, δυνατός τόνος!
[…] Έρχεται από έναν κόσμο τόσο ψηλά από μας που δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε κανέναν ήχο από κει. Επενεργεί το ΑΣΠΡΟ στον ψυχισμό μας σαν μια μεγάλη σιωπή, που είναι για μας απόλυτη. Ηχεί εσωτερικά σαν ένας μη ήχος…αντιστοιχεί αρκετά σε μερικές παύσεις στη μουσική, εκείνες που διακόπτουν πρόσκαιρα μόνο την ανάπτυξη ενός μέρους ή περιεχομένου και δεν είναι το οριστικό τέλος μίας ανάπτυξης. Είναι μια σιωπή, που δεν είναι νεκρή, αλλά όλο δυνατότητες…Ηχεί το άσπρο σαν σιωπή που μπορεί να γίνει αιφνίδια κατανοητή. Ένα τίποτε που προυπήρχε της αρχής, της γέννησης…(Έτσι ηχούσε ίσως η γη στις λευκές εποχές της περιόδου των πάγων).
Σαν ένα τίποτε δίχως δυνατότητες, σαν ένα νεκρό τίποτε μετά το σβήσιμο του ήλιου, ηχεί εσωτερικά το ΜΑΥΡΟ. Μουσικά, είναι σαν μια ολοκληρωτικά περαίνουσα παύση, την οποία διαδέχεται μια συνέχεια όμοια με το ξεκίνημα ενός άλλου κόσμου. Σαν κάτι που έχει εκλείψει, σαν μια σβησμένη πυρά…
Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ μοιάζει με έναν πεπεισμένο για τις δυνάμεις του άνθρωπο και προκαλεί γι αυτό το λόγο μια ιδιαίτερη υγιή αίσθηση. Ηχεί σαν μια καμπάνα εκκλησίας που καλεί για προσευχή ή σαν μια δυνατή γέρικη φωνή, σαν ένα παλιό βιολί που τραγουδάει σε λάργκο.
Είναι το ΒΙΟΛΕ ένα κόκκινο που έχει ψυχρανθεί με τη φυσική και ψυχική έννοια του όρου. Έχει κάτι σβησμένο, κάτι θλιμμένο εντός του. Είναι στον ήχο παρόμοιο με το αγγλικό κόρνο, τη φλογέρα, και στο βάθος με τους βαθείς ήχους των ξύλινων πνευστών (π.χ. φαγκότο)
watch?v=5Gtu2ITdqzA&feature=related
Δεν υπάρχει κανένα «πρέπει» στην τέχνη*, είναι αιώνια ελεύθερη. Η τέχνη δραπετεύει μπροστά στο «πρέπει», όπως η μέρα μπροστά στη νύχτα.
Και η ζωή, κάθε μέρα, ηχεί στ’ αυτιά μου πολύχρωμη!
…Εσύ, τί νέα;
(το plain κείμενο είναι από το βιβλίο «Για το Πνευματικό στην Τέχνη» του Wassily Kandinsky)
για την αντιγραφή:
sma