Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πολύ όμορφη πόλη την οποία αγάπησαν πολλοί. Ήταν ξακουστή σε ολόκληρο τον πλανήτη για τα έργα και το κάλος της. Κόσμος απ’ όλες τις γωνιές της γης έτρεχε να την επισκεφτεί και να τη γνωρίσει. Έτσι γινόταν όλο και πιο διάσημη. Οι κάτοικοι, με τη σειρά τους, ήταν εξαιρετικά υπερήφανοι για την πόλη τους και δεν δίσταζαν να κομπάζουν σε κάθε συζήτηση για το μεγαλείο της. Η αλήθεια είναι όμως ότι είχαν εργαστεί και εκείνοι σκληρά γι αυτό το επίτευγμα.

Κάποτε στα γκριζοπράσινα, βδελυρά και νοτισμένα από την υγρασία υπόγεια αυτής της πόλης γεννήθηκαν δύο πολύ κακές αδελφές, η νοοτροπία και η αμάθεια. Μεγάλωναν ήσυχα, σχεδόν ύπουλα στα θεμέλια της με μόνο όνειρό τους να καταλάβουν την πόλη και να τιμωρήσουν τους αλαζόνες κατοίκους της, εξαπλώνοντας παντού το σκοτάδι της ψυχής τους.

Στα 25 τους άρχισαν σιγά- σιγά να ξετρυπώνουν από την κρυψώνα τους και να πετάνε το δηλητήριό τους προς πάσα κατεύθυνση. Χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια μέχρι να ξεκινήσει η αλλαγή της πόλης. Κάνεις δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε. Τους φαίνονταν όλα πολύ φυσιολογικά.

Στα 30 τους οι δύο αδερφές ήταν πια έτοιμες να ανέβουν στην επιφάνεια και να κατακτήσουν την πολυπόθητη πόλη. Οι κάτοικοι τις υποδέχτηκαν με χαρά, τους έδωσαν κομβικές θέσεις και τελικά εύκολα και αναίμακτα οι δυο γυναίκες κατάφεραν να στήσουν το Βασίλειο τους το οποίο φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται για το ξακουστό Βασίλειο των Ηλιθίων, τη μοναδική ίσως κυριαρχία που κατάφερε να επιβιώσει στους αιώνες. Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ οι απόγονοι της νοοτροπίας και της αμάθειας, το συμφέρον, το χρήμα, η βλακεία, η αγένεια και η ξερολίαση, οι οποίοι θυσίασαν τα πάντα, έδωσαν όλο τους το είναι για την επέκταση και διατήρηση της δυναστείας τους.

Με άλλα λόγια οι δύο αυτές γυναίκες είναι ίσως οι πιο επιτυχημένες πολιτικές υπάρξεις στην παγκόσμια ιστορία. Είχαν τη διορατικότητα και κατ’ επέκταση την ικανότητα να τοποθετήσουν τους απογόνους τους σε καίριες θέσεις ώστε να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους και τελικά να επικρατήσουν.

Σήμερα η πόλη είναι σχεδόν ανυπόφορη. Άτομα χωρίς κατάρτιση, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και πολύ περισσότερο χωρίς τη διάθεση να αναγνωρίσουν την άγνοιά τους και να την πολεμήσουν έχουν αναλάβει θέσεις σημαντικές και δυσκολεύουν τη ζωή των υπολοίπων. Θεωρούν εαυτούς αυθεντίες στον εκάστοτε τομέα και δεν σηκώνουν αντίρρηση. Σε πολλές περιπτώσεις αυτοανακηρύσσονται καθηγητές και προσπαθούν να διαδώσουν την κούφια, στεγνή και ενίοτε παρωχημένη γνώση τους στους νέους ανθρώπους.

Τριγυρίζοντας λοιπόν στην πόλη και παρατηρώντας πώς λειτουργεί το Βασίλειο αυτό ένα τραγούδι από το παρελθόν σφηνώθηκε στο μυαλό μου:

Τσίρκο, παράγκα, φίρμα γκρέκα
τέμπο, μουργέλα, αγγαρεία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία
γκράντε μαέστρο καλαμπόρτζο
ράτσα μπαρούφα, ομελέτα, ιστορία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά
μασκαρά, γκρέκο μασκαρά

Μάτσο αμάκα καπιτάλε
σκάρτο, τανάλια, πολιτσία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία
φράγκο, ρεζέρβα, φαλιμέντο
περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία

Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά…

Σβέλτα, μαντόνα, μανιβέλα
φρένο, στραπάτσο, αραμπόλα
μόδα, καβάλα, ντόλτσε βίτα
τρόμπα, φιγουρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα”

Pop – pen