“Παρά την σύνθετη προέλευσή τους, την ευρεία γεωγραφική εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Έλληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς λαούς, ενωμένος από τον κοινό ενθουσιασμό για τους εθνικούς στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει στην πραγματικότητα την μεγάλη ενέργεια και τον ζήλο τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση που απέκτησαν στην Τουρκοκρατία, οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν  μονίμως το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, αν έδειχναν περισσότερη συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικές φυλές.[…] Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων είναι συγκρίσιμος με εκείνον των Ούγγρων. Δύναται να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και δυσανεξία, ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε απερίσκεπτα εγχειρήματα, αλλά παρόλα αυτά παρέχει την καλύτερη εγγύηση για την επίτευξη των εθνικών τους στόχων.[…]

Το πατριωτικό τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας. Σε καμία άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσο έντονο. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα καφενεία, οι εφημερίδες που είναι εξαιρετικά πολυάριθμες και γενικώς μικρής αξίας καταβροχθίζονται, και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα.[…]

Μεγάλο μέρος της ενέργειας του έθνους ξοδεύεται σε αυτόν τον διαρκή πολιτικό πυρετό, εκτρέπεται από πρακτικούς στόχους και ούτως ειπείν, εξαερώνεται με τα λόγια. Η ανεξαρτησία της γνώμης και η κριτική τείνουν προς την απειθαρχία του δημοσίου τομέα και έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Έλληνας στρατιώτης είναι στρατηγός και κάθε ναύτης ναύαρχος.[…]

Οι Έλληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματική ζωντάνια, είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στην χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερο από εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί, ενώ άφθονες ευκαιρίες ξεκούρασης προσφέρουν οι εκκλησιαστικές εορτές. Η επιθυμία της εκπαίδευσης είναι έντονη ακόμα και στα χαμηλότερα στρώματα, τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν μεγαλύτερη έλξη στην πλειονότητα από τα επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης. Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν την σταδιοδρομία στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός, σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης και ξοδεύει την ύπαρξη του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και στους δρόμους όταν το κόμμα τους είναι εκτός εξουσίας..[…]

Τα ελαττώματα των Ελλήνων πρέπει, σε μεγάλο βαθμό, να αποδοθούν στην μακρόχρονη υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η εξυπνάδα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητα τους σε ανειλικρίνεια, η φειδώ τους σε απληστία, και η επινοητικότητά τους σε απάτη. Η ανεντιμότητα δεν είναι εθνικό ελάττωμα, αλλά πολλοί που δεν θα καταδέχονταν να κλέψουν δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητας και παραπλάνησης. Πράγματι η εξαπάτηση συχνά ασκείται ανώφελα για την απλή πνευματική ικανοποίηση που παρέχει. Στην οξύνοια των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Έλληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων αλλά υπολείπονται των Αρμενίων. Η αξιοσημείωτη ικανότητά τους στις επιχειρήσεις, ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους , που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου.

Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους που σημειώνονται και από τους πιο ευνοϊκούς παρατηρητές, τους κάνει ζηλόφθονες, απαιτητικούς και επιρρεπείς στην κολακεία.[…] Γενικώς οι Έλληνες μπορούν να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα πιο στέρεα χαρακτηριστικά που οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη.»

Τα παραπάνω σχετικά με τον χαρακτήρα του Έλληνα προέρχονται από την 11η έκδοση της εγκυκλοπαίδειας Britannica του 1910 (ναι, 1910) και αναδημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17/12/2010 με το μεστό σχόλιο του δημοσιογράφου ότι «ίσως κάποιους δυσαρεστήσουν, ενδέχεται άλλους να ικανοποιήσουν, ελπίζω όμως να βάλουν σε σκέψεις όσους τα διαβάσουν».

Υπερβολικό ή διαχρονικό? Μήπως απλά μια επιβεβαίωση του πολυτραγουδισμένου «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν»?  Περαιτέρω σχόλια, δικά σας, καθότι ως σύγχρονος  Έλλην, κι εγώ αποστρέφομαι την περαιτέρω χειρωνακτική εργασία της πληκτρολόγησης και δεν μου αρέσει καθόλου η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια..

The Copyman

PS Άλλωστε, τα αγαθά, copy’s κτώνται,,,