Ζούμε την εποχή ως ανήμποροι παρατηρητές κι αναρωτιόμαστε…
Αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που ορίζει το όριο…
Στον «Κόσμο των Θνητών» θαρρώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την «είδηση».
(Ο καθείς ας ερμηνεύσει μόνος του την έννοια «είδηση», την εκάστοτε πηγή της και τον σκοπό της.)
Στον «Κόσμο των Αληθινών» θέλω να πιστεύω πως η λέξη «είδηση» συνοδεύεται, ή καλύτερα ακολουθεί, ένα προσωπικό αθροιστικό σύμβολο, ένα βαρύ σταυρό, που της προσδίδει προστιθέμενη αξία.
…και την ελπίδα πως κάποια μέρα αυτή θα ορίζει το όριο…!
«…Είναι ένας φίλος που γεννήθηκε και μεγαλώνει μαζί σου. Του αρέσει να κουβεντιάζει ότι κάνεις. Λέει πράγματα που εσύ μερικές φορές δεν θα ήθελες να ακούσεις. Έχει δυνατή φωνή, μα πολλές φορές χαμηλώνει, γίνεται ψίθυρος, διακριτικός κι ευαίσθητος. Όταν της επιβάλλεις σιωπή, σωπαίνει, αφού όμως πρώτα γίνει από φίλος λύκος. Ξεχνιέσαι και θαρρείς πως κι αυτή σε ξέχασε. Όταν όμως βρει ευκαιρία, να την μπροστά σου! Κι όταν στήσεις τ’ αυτί σου, τότε αρχίζει και πάλι να σου μιλά, όχι σαν λύκος πια, αλλά σαν ελαφριά πνοή ανέμου. Μπορεί να πιστέψεις πως πέθανε, αλλά δεν είναι αλήθεια. Πεθαίνει μόνο όταν πεθάνεις κι εσύ, αφού σ’ ακολουθήσει σ’ όλη σου τη ζωή. Δόξα το Θεό!
…έχεις ακουστά για την συνείδηση;»
«Πριν από το τέρμα»
Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη
Λέγαμε με τα παιδιά πως πρέπει να γράφουμε για μουσική!
Θα μου πείτε, αυτό που έγραψες τι σχέση έχει με τη μουσική;
Τι με ρωτάτε;
Τι σχέση έχει η ζωή με την μουσική;
Θεέ μου… Τα πάντα!
koursaros