Στάθηκαν αμήχανα στο χαρτί, προσπαθώντας να καταλάβουν που ακριβώς βρίσκονται…  Δειλά βήματα, κλεφτές ματιές στους γύρω,  μπρός –πίσω , χαμόγελα σαν κι αυτά στις αίθουσες αναμονής των ιατρείων.

Κάθε φορά έτσι γίνεται βέβαια … βρίσκονται ξαφνικά σε ένα χαρτί και ψάχνονται.  Δύσκολη δουλειά και με άγχος… στην αρχή βέβαια, γιατί μετά στρώνει.

Είναι μέχρι να σπάσει ο πάγος, κάποιος να κάνει την αρχή, γιατί χωρίς παρέα δεν βγαίνει.

–          Γειά! Καλώς ήρθες ! Απ΄ ό,τι φαίνεται θα είμαστε δίπλα- δίπλα.

–          Ε;;;  Ναι;  Δεν ξέρω… Έτσι γίνεται; Μένουμε εκεί που μας βάζουν;;; Δεν αλλάζει αυτό;;;

–          Αχ! Πως φαίνεται ότι είσαι μικρός… φοβήθηκες μωρέ;

–          Για να πω την αλήθεια, ναι! Θέλω να γυρίσω πίσω…. !Να ξαναγίνω μελάνι!

–          Μελάνι;;! Που το θυμήθηκες;  Μάλλον στα έχουν πεί λίγο λάθος. Εμείς είμαστε λέξεις από πληκτρολόγιο ηλεκτρονικού υπολογιστή… αν έχεις ακουστά…

–          Δηλαδή τι ήμασταν πρίν;

–          Αυτό μικρέ είναι μυστήριο… από πού ερχόμαστε και που πάμε, κανείς δεν το ξέρει. Χιλιάδες συνάδελφοι έχουν γεμίσει αράδες  κι αράδες… αλλά; Κανείς δεν το ξέρει!

–          Θες να μου πεις ότι τώρα θα μείνω για πάντα εδώ;;;

–          Μάλλον… εκτός και αν η μανταμίτσα που γράφει… πατήσει εκείνο το delete. Πάντως δεν στο εύχομαι… είναι λίγο άγριο, ούτε ξέρεις από πού σού  ΄ρχεται!

–          Πωπώ!!! Και θα με βλέπουν όλοι συνέχεια;

–          Ε! ναι! Από την στιγμή που μπήκες στο κείμενο, βάζεις τα καλά σου, στέκεσαι όμορφα και… γέλα παλιάτσο!

–          Εσύ δηλαδή είσαι τόσο άνετος; Δεν σε πειράζει τίποτα;

–          Κοίτα μικρέ…  είμαι μία λέξη ανάμεσα σε εκατομμύρια! Χαίρομαι κάθε φορά που καταφέρνω να  μπω σε ένα κείμενο, κι ας μην είναι ακριβώς το κείμενο που θέλω. Αλλά ξέρεις κάτι; Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορώ να το ελέγξω…

–          Για περίμενε… Εσύ καταφέρνεις; Αφού άλλοι μας επιλέγουν.

–          Α! Έχουμε πολλά να πούμε οι δυό μας! Για περίμενε όμως! Παιδιά όλοι ησυχία!!! Γίνεται ορθογραφικός έλεγχος!

–          Ωχ! Πονάει αυτό;

–          Πάει πέρασε! Όλα σωστά; Μπράβο ρε Χάρβαρντ…

–          Γιατί την ειρωνεύεσαι;  Στο κάτω- κάτω σε αυτήν χρωστάς ότι είσαι εδώ!

–          Τι; Κοίτα μικρέ… η σχέση είναι ισότιμη! Την χρειάζομαι για να με γράψει, με χρειάζεται για να πεί αυτό που θέλει! Οπότε…

–          Και δηλαδή εγώ πρέπει να δεχτώ ότι θα βρίσκομαι σε όποιο κείμενο γουστάρει ο καθένας; Δεν έχω λόγο εγώ;

–          Ώπα ο μικρός! Από ΄κεί που νόμιζες ότι είσαι στρατιωτάκι του γραφιά, τώρα θέλεις να σουλατσάρεις μόνος σου; Λίγες είναι αυτές οι λέξεις που στέκονται μόνες τους…

–          Δεν θέλω να είμαι μόνος μου, θέλω να είμαι εκεί που θέλω εγώ!

–          Που θέλεις να μπείς δηλαδή;

–          Θα σου πω… αλλά μην γελάσεις ε; Θέλω να μπω σε σενάρια στο Χόλλυγουντ… επιστημονικής φαντασίας!!! Αλλά και με περιπέτειες, εντάξει είμαι!

–          Αχ! ρε μικρέ! Είχα και εγώ στα νιάτα μου τέτοιες λόξες, με το τραγούδι εγώ!

–          Και; Τι έγινε; Βρέθηκες ποτέ σε κάποιο τραγούδι;

–          Μια- δυό φορές, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Δε βαριέσαι… «γι΄ αλλού κινήσαμε, γι΄ αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει» που λένε κι αυτοί οι σπουδαίοι συνάδελφοι… τους  μπαγάσες… πως τρύπωσαν εκεί μέσα…

–          Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω! Δεν αντέχω την ιδέα ότι θα βρίσκομαι στο κείμενο του καθενός και όχι εκεί που ονειρεύομαι!

–          Η ζωή είναι σκληρή και άδικη! Να σου πω τι έπαθε μια γνωστή μου; Η «απιστία» αν έχεις ακουστά… Για χρόνια φιγουράριζε σε παθιασμένα τραγούδια, σε βιβλία best- seller, σε ραβασάκια. Ξέρεις που βρίσκεται τώρα; Σε διαζύγια και σε κάτι άλλα νομικά έγγραφα! Μάθανε την «απιστία σε βάρος του Δημοσίου» και βρέθηκε η κοπέλα με κάτι γραβατάκηδες, να μην μπορεί να πει ούτε μια κουβέντα! Και μιλάμε για κορίτσι της πενιάς και του νταλκά…

–          Δεν έχεις να μου πεις κάτι αισιόδοξο;;; Έλεος πια! Γιατί τέτοια μαυρίλα; Στο κάτω-κάτω γιατί να μην βρεθούμε κι εμείς έτσι ξαφνικά εκεί που θέλουμε;

–          Μμμ… να σου πω κάτι; Μεταξύ μας τώρα αυτό έτσι; Ακόμα σκέφτομαι καμιά φορά  ότι μπορώ… αλλά ως πότε;

–          Όσο υπάρχεις! Εγώ πάντα θα προσπαθώ να ζώ μέσα σε όσα ονειρεύομαι!!!

–          Ναι! Αυτό να κάνεις… αλλά έχε κατά νού ότι μπορεί και να μην γίνει…

–          Κι εσύ σοφέ μου –κοίτα, που μου κόλλησες την ειρωνεία σου- να θυμάσαι ότι όσο υπάρχεις, προφέρεσαι, γράφεσαι, όλα είναι ανοιχτά και πιθανά! Αυτό το πιστεύω! Μην μου το χαλάσεις!

–          Έχεις δίκιο ρε μικρέ… όλα είναι πιθανά… ακόμα και να ελπίζεις ξανά!

Ώπα! Save ήταν αυτό; Πάει κι αυτό το κείμενο! Για ρίξε μια ματιά, εσύ που βλέπεις μακριά, για να δούμε που είμαστε! Τι λέει πάνω-πάνω;

–          Musicsociety! Τι είναι αυτό; Καλό;

–          Μεγαλεία μικρέ! Δυο βήματα από το Χόλλυγουντ είσαι!

Ξέσπασαν σε γέλια και συνέχισαν τα πειράγματα…

Κι αν όσο διαβάζετε, ακούτε φωνές ή γέλια… ας είμαστε διακριτικοί.

Δεν χρειάζεται να ξέρουν ότι τους ακούμε… δεν συμφωνείτε;

 

Θένη  /Α\