…βήματα αργά,κοιμισμένα και πάντα στην ίδια κατεύθυνση.
Σχεδόν την ίδια ώρα κάθε νύχτα,με συγκεκριμένο στόχο.
Να τον συναντήσω επιτέλους. Του είχα στείλει γράμμα και περίμενα.
Περίμενα να κατέβει από την καμινάδα.Κι εκείνος αργούσε..
Περνούσαν οι μέρες. Θα έχει πολλά παιδάκια να συναντήσει..
Κάθε βράδυ στο δέντρο.Άγνωστο γιατί.
Κάθε βράδυ ξεστόλιζα το δέντρο.Όσο έφτανα δηλ..
Μετά κοιμόμουν δίπλα στα διάφορα στολίδια.
Το επόμενο πρωί,με έβρισκε σκεπασμένη και το δέντρο στολισμένο.
Έρχεται..με σκεπάζει,στολίζει και φεύγει;Επειδή κοιμάμαι;
Πφφφφ..δεν αντέχω.Δεν θα κοιμηθώ ξανά!
Είχα μάθει να βάζω στο πικάπ έναν δίσκο με ρώσικα τραγούδια.
Παιδικά.Κάλαντα και μελωδίες.Μόνο εκείνον..
Τα Έλατα,τα Χιόνια στα Καμπαναριά και οι Άγιες Νύχτες δεν ήταν
πολύ του γούστου μου.
Καθόλου δεν μου άρεσε που με έβαζαν νωρίς για ύπνο,για να κάνουν
αυτό “το ρεβεγιόν”.
Δώδεκα παρά πέντε τους έκοβα την ανάσα και κοιτούσε ο ένας τον άλλον.
Άνοιγα την πόρτα,και έκανα εμφάνιση. Έκανα…Και ρεβεγιόν!
Όλο και κανα «λεφτό» τσιμπούσα από τα χαρτιά που έπαιζαν,
άκουγα τα πάντα,συμμετείχα στο ρεβεγιόν και…όταν έβγαινε ο ήλιος,
τότε που έφευγε και ο τελευταίος αποτελειωμένος καλεσμένος,
πήγαινα ευτυχισμένη για ύπνο.
Δεν τον συνάντησα ποτέ.Και όταν έμαθα ποιος κάνει τον Άγιο Βασίλη, είχε σταματήσει να παίζει και ο αγαπημένος μου δίσκος.
Αλλάξαμε πολλές βελόνες αλλά δεν μπορούσε να παίξει πια!
Σπάσανε και κάποια στολίδια,ξεκόλλησαν κάποια ξύλινα..
Ένα παιδικό μυαλό όμως αποτυπώνει κάθε στιγμή του!
Και ένα μεγαλύτερο,πάντα βρίσκει τον τρόπο να θυμάται..
Κάθε χρόνος που περνάει,δε μοιάζει με τον προηγούμενο.
Μνήμες υπάρχουν,γιατί υπήρξαν στιγμές.Όμορφες αλλά και δύσκολες..
Με γέλια,παρέες,μουσικές.Με τζάκι,κρασάκι,νοστιμιές.Εικόνες δυνατές..
Και οι άλλες στιγμές.
Του πόνου,της στεναχώριας,του κλάματος,της απώλειας.
Τα ξαφνικά της ζωής,που σε βγάζουν εκτός.
Τα ξαφνικά της ζωής,που σε επαναφέρουν εντός της..
Πάντα κάτι λείπει στις γιορτές.Σε όλους μας.Πιο πολύ αυτές τις μέρες.
Και τις νύχτες..που αναβοσβήνουν τα λαμπάκια.
Πάντα κάτι θα λείπει.Όπως και να νιώθεις,ότι κι αν βιώνεις..
Έτσι είναι μοιρασμένο,..καταλαβαίνεις.
Έστειλες φέτος γράμμα;Έλα προλαβαίνεις,γράφε…
Όχι άλλες σιωπηλές αισθήσεις.Όχι άλλες μοιρασμένες αντοχές,
άφωνες ελπίδες και απεγνωσμένα μπορώ μα δεν έχω..
Γράψε,γράψε…………………………………………………γράφε……………………………………………….γράφε……………
……….τα πόδια σου να’ναι γερά,τα χέρια σου ν’αντέχουν,
να συνεχίσει να χτυπάει η καρδιά σου,και η ψυχή σου να αντέχει!
…..γράφεις ακόμα;
Μην τα ξεχάσεις αυτά.
Κάπου ανάμεσα,στην αρχή η στο τέλος…να τα ζητήσεις!
Έχουμε μπροστά μας εννέα μέρες,για να ανταμώσουμε άλλη μια χρονιά.
Σε εκείνη που έρχεται λοιπόν…
Καλή χρονιά…απλά!!!
maro*